Wyrok NSA z dnia 17 maja 2018 r., sygn. II OSK 3007/17

Inne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny Sędziowie Sędzia NSA Roman Hauser Sędzia del. NSA Andrzej Irla (spr.) po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. S. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 września 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 613/16 w sprawie ze skargi R. S.J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 13 września 2016 r. (sygn. akt IV SA/Wa 613/16) oddalił skargę R. S. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] 2016 r. (nr [...]) w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Wnioskiem z dnia 9 sierpnia 2011 r. R.J. zwrócił się do Wójta Gminy [...] o wydanie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 7 budynków mieszkalnych wraz z niezbędną infrastrukturą i zagospodarowaniem terenu na działce nr [...].

Organ I instancji - Wójt Gminy [...]- kilkakrotnie wydawał w sprawie tej inwestycji rozstrzygnięcia, którymi odmawiał ustalenia warunków zabudowy. Orzeczenia te były uchylane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], a sprawa kierowana była do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. W sprawie tej orzekał także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który wyrokiem z dnia 15 czerwca 2012 r. (sygn. akt IV SA/Wa 130/12) oddalił skargę inwestora na decyzję SKO w [...] z [...] 2011 r. utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] 2011 r. o odmowie ustalenia warunków zabudowy. Wyrok ten jednak oraz decyzja SKO i poprzedzającą ją decyzja Wójta Gminy [...] z dnia [...] 2011 r. uchylone zostały przez Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z 16 kwietnia 2014 r.; sygn. akt II OSK 2798/12). W uzasadnieniu rozstrzygnięcia NSA wskazał m.in., że: