Wyrok NSA z dnia 26 września 2018 r., sygn. II FSK 2773/16

Cecha "trwałego związania z gruntem" sprowadza się do posadowienia obiektu na tyle trwale, by zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie czy też przemieszczenie na inne miejsce.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "E." sp. z o.o. z siedzibą w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 maja 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 233/16 w sprawie ze skargi "E." sp. z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia 4 stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Łd 233/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę E. spółki z o.o. z siedzibą w B. (zwanej dalej "Skarżącą", "Spółką") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Piotrkowie Trybunalskim (zwanego dalej "SKO") z dnia 4 stycznia 2016 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2012 r.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżoną decyzją SKO utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy B. z dnia 30 września 2015 r. określającą Spółce zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2012 r. w kwocie 1 014 628 zł.

W skardze na powyższą decyzję Spółka zarzuciła naruszenie:

I) przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 2 ust. 2 i art. 7 ust. 1 pkt 9 i 10 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm. - zwanej dalej "u.p.o.l."), poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że za grunt "zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej" można uznać również teren wykorzystywany wyłącznie na cele rekreacyjne (np. "spacery wśród dzikiej przyrody"), na którym nie znajdują się jakiekolwiek budynki i inne obiekty i na których nie są prowadzone jakiekolwiek faktyczne czynności polegające na ingerencji w grunt w taki sposób, aby powodowały one zmiany w gruncie uniemożliwiające jego wykorzystanie w działalności innej niż gospodarcza (w szczególności jako lasu),