Wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2017 r., sygn. II OSK 2443/15

Zagospodarowanie przestrzenne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędziowie: sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz sędzia del. WSA Arkadiusz Windak (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Tomasz Godlewski po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 września 2014 r. sygn. akt II SA/Gl 565/14 w sprawie ze skargi [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 września 2014 r. sygn. akt II SA/Gl 565/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] marca

2014 r. nr [...] w przedmiocie jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że za podstawę wyrokowania w sprawie Sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia faktyczne i prawne.

Decyzją z dnia [...] października 2009 r. Prezydent Miasta R. ustalił wobec [...] jednorazową opłatę z tytułu wzrostu wartości nieruchomości o powierzchni 3.281,5 m² w wysokości 16.018,96 zł w związku ze zbyciem działki nr [...]. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] grudnia 2009 r.

Wobec wniesienia skargi przez [...], Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 23 września 2010 r. sygn. akt II SA/Gl 239/10 uchylił zaskarżoną decyzję, jak i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta R.. Sąd stwierdził, że rozstrzygając sprawę organy nie uwzględniły orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 lutego 2010 r. sygn. akt P 58/08, którym uznano, że art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), określanej dalej też jako "u.p.z.p.", w zakresie, w jakim wzrost wartości nieruchomości odnosi do kryterium faktycznego jej wykorzystywania w sytuacjach, gdy przeznaczenie nieruchomości zostało określone tak samo jak w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonego przed 1 stycznia 1995 r., który utracił moc z powodu upływu terminu wyznaczonego w art. 87 ust. 3 ustawy, za niezgodny z art. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Sąd wskazał, że w ponownym postępowaniu organy powinny przeprowadzić szczegółową analizę postanowień planu, którego moc wygasła w 2003 r., jednoznacznie określić ówczesne przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości, a o ile przeznaczenie to nie uległo zmianie w związku z uchwaleniem nowego planu, to brak będzie podstaw do ustalenia opłaty planistycznej na podstawie art. 36 ust. 4 u.p.z.p. w związku ze zbyciem działki przez [...].