Wyrok NSA z dnia 6 kwietnia 2017 r., sygn. II OSK 2665/15

Art. 141 § 4 P.p.s.a. zawiera ustawowy wzorzec uzasadnienia wyroku i jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie, wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego z art. 141 § 4 P.p.s.a. jedynie wówczas, gdy uzasadnienie sporządzone jest w taki sposób, że niemożliwa jest kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku a w szczególności, jeżeli nie zawiera stanowiska odnośnie do stanu faktycznego przyjętego jako podstawa zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Teza od Redakcji

Dnia 6 kwietnia 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński sędzia del. NSA Jerzy Solarski (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Anita Lewińska - Karwecka po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z.A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 557/15 w sprawie ze skargi Z.A. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 20 stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Z.A.na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 lipca 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 557/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "WSA"), po rozpoznaniu skargi Z.A.(dalej: "Skarżącego") na decyzję Komendanta Głównego Policji (dalej: "KGP") z dnia 20 stycznia 2015 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską, skargę oddalił.

W uzasadnieniu przedstawiono następującą argumentację faktyczną i prawną: wyrokiem z dnia 4 października 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1249/12, WSA uchylając poprzednią decyzję KGP cofającą Skarżącemu pozwolenie na broń myśliwską wskazał na bezsporną okoliczność, że Skarżący w dniu 8 maja 2008 r. został skazany przez Sąd Policyjny w Brukseli za czyn z art. 34 § 2 2.1 AR z 16 marca 1968 r. oraz art. 8.3 ust. 1 AR z dnia 1 grudnia 1975 r., w związku z tym, że w miejscu publicznym prowadził pojazd mając stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu co najmniej 0,50 miligrama na litr wydychanego powietrza. Z przepisu art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit.a ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji ( Dz.U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.; dalej: "ustawa o broni i amunicji"), wynika, że właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba skazana została prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo. Jedynym źródłem, w oparciu o które organ ustalił fakt skazania Skarżącego za popełnienie przestępstwa był Krajowy Rejestr Karny, na podstawie którego nie można było ustalić, że sporny czyn został poprawnie zakwalifikowany jako przestępstwo. Wobec tego organ winien dokonać kwalifikacji prawnej czynu w odniesieniu do aktu prawnego, na podstawie którego orzekał sąd belgijski. Stanowisko to podzielił Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 27 czerwca 2014 r., sygn. akt II OSK 163/13, oddalił skargę kasacyjną KGP podkreślając, że WSA nie przesądził charakteru czynu.