Wyrok NSA z dnia 17 lutego 2017 r., sygn. I OSK 959/15

Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia oznacza nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, czyli mylne rozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego, czyli niezasadne uznanie, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie określonej normy prawnej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rudnicka sędzia NSA Iwona Bogucka sędzia del. NSA Jerzy Krupiński (spr.) Protokolant starszy inspektor sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. i H. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 1433/14 w sprawie ze skargi M. S. i H. C. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza granicami RP oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej, wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez M. S. i H. C., jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 1433/14, którym oddalono skargę wymienionych wyżej osób na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] stycznia 2014 r., [...] wydaną w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami RP.

Wyrok wydany został w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

W dniu [...] grudnia 2008 r. R. K. i J. S. złożyli do Wojewody Dolnośląskiego wniosek o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej przez ich poprzedników nieruchomości położonych w J., powiat G., województwo l. oraz we L. przy ul. P. i przy ul. P. Następnie, spadkobierczynie ww. osób - M. S. oraz H. C. w dniu [...] grudnia 2012 r. złożyły wniosek o wydanie decyzji w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez ich poprzedników (B. vel B. i E. A.) poza obecnymi granicami RP siedmiu dalszych nieruchomości, położonych m.in. we L. i J., w części przypadającej spadkobierczyni O. E. Wniosek ten obejmował również nieruchomość położoną we L. przy ul. J. oraz M. Decyzją z dnia [...] listopada 2013 r., znak: [...], Wojewoda Dolnośląski odmówił potwierdzenia posiadania przez skarżące kasacyjnie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia poza granicami przez B. A. i J. K. nieruchomości położonej we L. przy ul. J. oraz M., a Minister Skarbu Państwa opisaną na wstępie decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r., utrzymał tę decyzję w mocy. Podnieśli, że decyzja odmowna dotyczy wyłącznie nieruchomości położonych we L. przy ul. J. oraz M. i zapadła na podstawie art. 7 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 169, poz. 1418 ze zm. [obecnie: Dz. U. z 2016 r., poz. 2042]), powoływanej dalej jako "ustawa", podnosząc, że wniosek co do tych nieruchomości został złożony z przekroczeniem określonego w art. 5 ust. 1 ustawy terminu. Organ powołał się w tym zakresie na stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2013 r., sygn. akt I OSK 594/12, w którym wskazano, że warunkiem koniecznym do pozytywnego rozpatrzenia żądania w sprawie rekompensaty, jest złożenie stosownego wniosku do dnia 31 grudnia 2008 r. Zdaniem organu w 2012 r. strony postępowania złożyły kolejny wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty za nowo wskazane nieruchomości, a więc po upływie terminu wyznaczonego w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.