Wyrok NSA z dnia 26 maja 2017 r., sygn. II GSK 423/17

Transport

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Wiszniewska-Białecka Sędziowie sędzia NSA Mirosław Trzecki sędzia del. WSA Dorota Dąbek /spr./ po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej sprawy ze skargi kasacyjnej Spółki A od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 15 listopada 2016 r. sygn. akt II SA/Rz 230/16 w sprawie ze skargi Spółki A na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w Warszawie z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 15 listopada 2016r., sygn. akt II SA/Rz 230/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (zwany dalej także: Sąd lub Sąd I instancji) oddalił skargę Spółki A (zwanej dalej także: Skarżąca lub Spółka) na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w Warszawie z dnia [...] grudnia 2015r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.

Powyższy wyrok Sądu I instancji zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Decyzją z dnia [...] marca 2014r. nr [...], Świętokrzyski Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na Spółkę karę pieniężną w łącznej wysokości 1350 zł, za wyszczególnione w decyzji naruszenia przepisów ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013r. poz. 1414 ze zm., zwanej dalej u.t.d.), związane z przekroczeniem maksymalnego czasu prowadzenia przez kierowcę W. B. samochodu ciężarowego marki MAN o nr rej. [...] bez przerwy i przekroczeniem maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2015r. nr [...], Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił w/w decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji uznając, że doszło do niewłaściwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, akta sprawy wskazują bowiem, że w dniu 15 stycznia 2014r. kierowca dopuścił się naruszenia, o którym mowa w pozycji l.p. 5.2. załącznika do u.t.d., tj. przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, a nie przekroczenia maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu - jak przyjął organ I instancji. Ponadto w zaskarżonej decyzji organ I instancji nie odniósł się do przesłanek, o których mowa w art. 92b ust. 1 pkt 1 i art. 92c ust. 1 u.t.d.