Wyrok NSA z dnia 17 listopada 2017 r., sygn. II FSK 3025/15

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jacek Brolik (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA (del.) Jacek Niedzielski, Protokolant Dorota Rembiejewska, po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 8 maja 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 13/15 w sprawie ze skargi E. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 31 października 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie, 2) zasądza od E. P. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie kwotę 370 (słownie: trzysta siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 8 maja 2015 r. o sygn. akt I SA/Lu 13/15 w sprawie ze skargi E. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 31 października 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. uchylił zaskarżoną decyzję.

1.2. W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w Lublinie utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w L. z dnia 3 kwietnia 2014 r., określającą skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r. w kwocie 38.832,52 W ocenie organu, podatnik nie wykazał żadnych wiarygodnych okoliczności świadczących o tym, aby obrót nieruchomościami miał rzeczywisty związek z prywatną, osobistą sferą życia podatnika. Zdaniem organu, była to działalność gospodarcza, o której mówi art. 5a pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. w brzmieniu dla rozpatrywanego roku podatkowego - u.p.d.o.f.). Powyższe okoliczności dały podstawę do rozpoznania przychodu podatnika z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., który nie został zgłoszony właściwemu organowi podatkowemu. Organ drugiej instancji podkreślił, że podatnik nie prowadził podatkowej księgi przychodów i rozchodów, pomimo że taki obowiązek spoczywał na nim stosownie do treści art. 24a ust. 1 u.p.d.o.f. Organ wyjaśnił, że stosownie do treści art. 24 ust. 2 u.p.d.o.f. dla prawidłowego określenia podstawy opodatkowania z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej należało ustalić na podstawie aktów notarialnych remanent początkowy (60. 000 zł na koniec 2009 r.) oraz remanent końcowy (215.000 zł na koniec 2010 r.). W zakresie konkretnie już wyliczenia straty podatnika z pozarolniczej działalności gospodarczej organ odwołał się do uzasadnienia decyzji organu pierwszej instancji, w myśl którego: nie było przychodu; koszty wyniosły 38.832,52 zł, w tym remanent na początek 2010 r. 60.000 zł + zakup towarów handlowych 155.000 zł - remanent na koniec 2010 r. 215.000 zł + pozostałe wydatki 38.832,52 zł. Powyższe wyliczenie doprowadziło organ do przyjęcia straty podatnika z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości 38.832,52 zł. Jednocześnie organ wyjaśnił, że stosownie do art. 23 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz.U.2012.749 ze zm. - o.p.) zasadne było odstąpienie od oszacowania podstawy opodatkowania i określenie jej w oparciu o treść dokumentów uzyskanych przez organ, tj. aktów notarialnych. Organ uzasadniał, że dla określenia prawidłowej wysokości zobowiązania do dochodu podatnika z pozarolniczej działalności gospodarczej należało doliczyć dochód z emerytury w wysokości 35.453,92 zł. W podstawie prawnej powyższego sposobu określenia podatnikowi wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rozpatrywany rok podatkowy organ powołał art. 37 ust. 1b u.p.d.o.f. w zw. z art. 23 § 3 o.p.