Wyrok NSA z dnia 9 lutego 2017 r., sygn. I FSK 1245/15

Podatkowe postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski, Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędzia NSA Hieronim Sęk (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 11 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Sz 1194/14 w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 23 lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności byłego członka zarządu spółki za zaległości w podatku od towarów i usług za grudzień 2007r. i styczeń 2008r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Przedmiot skargi kasacyjnej

J. P. (dalej: Strona lub Skarżący) wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Sz 1194/14. Wyrokiem tym Sąd oddalił jego skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. (dalej: Dyrektor IS) z dnia 23 lipca 2014 r. w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności członka zarządu za zaległości spółki w podatku od towarów i usług (dalej: VAT) za grudzień 2007 r. oraz styczeń 2008 r.

2. Relacja ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji

2.1. Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w K. decyzją z dnia 23 grudnia 2013 r. orzekł o odpowiedzialności Strony, solidarnie z M. K., jako byłego członka zarządu spółki z o.o. S. w upadłości likwidacyjnej (dalej: Spółka), za wskazane wyżej zaległości w podatku VAT. Decyzję tę utrzymał w mocy Dyrektor IS decyzją zaskarżoną do Sądu pierwszej instancji.

2.2. W ocenie organów podatkowych w sprawie spełnione zostały obie pozytywne przesłanki odpowiedzialności, przewidziane w art. 116 § 1 ab initio i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.; dalej: O.p.) Ustalono bowiem i przyjęto, że: - w wyniku wydania przez organ kontroli skarbowej wobec Spółki decyzji z dnia 30 czerwca 2011 r. ujawniły się zaległości podatkowe (w miejsce uprzednio wykazanych w deklaracjach i zwróconych kwot określono niższe kwoty zwrotów oraz podatek do zapłaty z tytułu wystawienia faktur) za grudzień 2007 r. i styczeń 2008 r.; - w momencie powstania zobowiązań za wskazane miesiące oraz w czasie ich przekształcenia w zaległości podatkowe, Skarżący sprawował funkcję członka zarządu Spółki, gdyż na mocy uchwał jej organu z dnia 2 lutego, 8 czerwca, 27 listopada 2007 r. i 24 października 2008 r. został powołany do składu zarządu Spółki z wpisem do KRS od dnia 19 lutego 2007 r. do dnia 24 października 2008 r. (na funkcję wiceprezesa, następnie prezesa, a na końcu "zwykłego " członka zarządu); - na wniosek banku Sąd Rejonowy w K. postanowieniem z dnia 18 lutego 2008 r. ogłosił upadłość Spółki z możliwością zawarcia układu, a następnie zmienił je na likwidację majątku upadłego; - wierzytelności z tytułu opisanych zaległości podatkowych zostały zgłoszone do masy upadłości Spółki, ale pomimo podziału tej masy pozostały nieuregulowane; - po wykonaniu ostatecznego planu podziału, postanowieniem z dnia 6 września 2013 r. Sąd Rejonowy w K. stwierdził zakończenie postępowania upadłościowego i z dniem 18 listopada 2013 r. Spółkę wykreślono z KRS; - niemożliwe stało się więc zaspokojenie egzekwowanych wierzytelności z jakiejkolwiek części majątku zlikwidowanej Spółki, co stanowiło dowód na istnienie przesłanki bezskuteczności egzekucji prowadzonej do jej majątku.