Wyrok NSA z dnia 24 lutego 2017 r., sygn. II FSK 209/15

Brak udokumentowania poniesienia wydatku o którym mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. rzetelnym, kompletnym i wolnym od błędów dowodem księgowym uniemożliwia uznanie takiego wydatku za koszt uzyskania przychodów.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędziowie: NSA Jerzy Rypina, NSA del. Anna Maria Świderska (sprawozdawca), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej N. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 98/14 w sprawie ze skargi N. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od N. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 29 lipca 2014 r. w sprawi sygn. akt III SA/Wa 98/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę N. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 listopada 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2007 r.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym ustalonym w toku postępowania podatkowego i przyjętym przez sąd I instancji.

Decyzją z 25 lutego 2013 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. określił N. sp. z o.o. w W., zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2007 r. w kwocie 131.251 zł.

W toku postępowania ustalono, iż w badanym roku spółka uzyskała z hurtowej sprzedaży odzieży i obuwia oraz z odsetek bankowych i pozostałe. Nie stwierdzono nieprawidłowości w ewidencjonowaniu przychodów ze sprzedaży towarów i usług. Do kosztów uzyskania przychodów skarżąca zaliczyła w kwotach netto wydatki na zakup towarów, udokumentowane fakturami wystawionymi przez J. sp. z o.o. w P., PHU P. sp. z o.o. w G., R. sp. z o.o. w K., B. sp. z o.o. w G., C. sp. z o.o. w G., R. sp. z o.o. w G., S. sp. z o.o. w G. oraz D. sp. z o.o. w G.. Z wpisów do KRS wynikało, że wspólnikami wszystkich tych spółek byli obcokrajowcy. Ustalono, iż nie zatrudniały one pracowników, choć deklarowane obroty wskazywały na duży rozmiar działalności polegającej na sprzedaży odzieży i butów. Spółki te nie posiadały zaplecza magazynowego, a z kwot wykazanych w deklaracjach VAT-7 wynikało, że nabywały więcej towaru niż sprzedawały, co automatycznie musiałoby wiązać się z koniecznością jego magazynowania. Wynajmowały tylko pomieszczenia (lokale) biurowe, które opuszczały bez wypowiedzenia umów najmu. Spółki wykazywały jedynie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy, ale nie występowały o ich zwrot. Ze spółką rozliczały się wyłącznie w formie gotówkowej. Przedstawiciele powyższych spółek- kontrahentów skarżącej nie stawiali się na wezwania organów podatkowych i celnych. Spółki nie zgłaszały sądowi rejestrowemu zmian siedziby i miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast w podanych miejscach brak było oznak prowadzenia jakiejkolwiek działalności, co wynikało z oględzin dokonanych przez pracowników urzędów skarbowych. Przeprowadzenie czynności sprawdzających w spółkach nie było możliwe. Zdaniem Dyrektora UKS, okoliczności powyższe oraz dokonywanie płatności gotówką potwierdzały, że działalność tych spółek była działalnością fikcyjną, a tym samym fikcyjne są zdarzenia gospodarcze udokumentowane wystawionymi przez nie fakturami. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) - dalej: "u.p.d.o.p.", wydatki udokumentowane tymi fakturami nie stanowią zatem kosztów uzyskania przychodów. Prowadzone przez spółkę księgi rachunkowe Dyrektor UKS uznał za nierzetelne w części, w jakiej zaewidencjonowano w nich faktury wystawione przez wskazane wyżej spółki, jednakże odstąpił od szacowania podstawy opodatkowania. Stwierdził, iż nie kwestionuje faktu nabycia przedmiotowych towarów, jednak w toku postępowania zostały podważone zdarzenia gospodarcze między podmiotami wskazanymi w mających je opisywać fakturach VAT.