Wyrok NSA z dnia 9 listopada 2016 r., sygn. II OSK 274/15

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz Sędziowie Sędzia NSA Teresa Kobylecka (spr.) Sędzia del. WSA Arkadiusz Windak Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Dworakowska po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej "O." z siedzibą w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2014 r. sygn. akt IV SA/Wa 1445/14 w sprawie ze skargi Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej "O." z siedzibą w O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 23 maja 2014 r. nr ... w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 października 2014r., sygn. akt IV SA/Wa 1445/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej "O." z siedzibą w O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 23 maja 2014r., nr ..., które na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchyliło decyzję Burmistrza M. z dnia 30 stycznia 2014r., znak ... ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji budowlanej polegającej na budowie budynku garażowego (na sprzęt rolniczy), max ośmiu silosów oraz konstrukcji wsporczych i załadunkowych na terenie działki nr ew. ..., położonej we wsi O., gmina M.

Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji Sąd I instancji uznał, że zaskarżona przez Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną "O." z siedzibą w O. decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 23 maja 2014r. wydana został zgodnie z prawem. Słuszne było stanowisko organu odwoławczego, że decyzja organu I instancji wydana została w warunkach nie do końca ustalonego stanu faktycznego sprawy. Sąd oceniał, czy zachodziły przesłanki uprawniające organ odwoławczy do uchylenia na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia, czy też materiał dowodowy był wystarczający do podjęcia reformacyjnego rozstrzygnięcia, bądź zachodziła potrzeba jego uzupełnienia w niewielkim zakresie, a organ odwoławczy mimo to uchylił się od rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty.