Wyrok NSA z dnia 20 września 2016 r., sygn. II OSK 3126/14

Sportem nie jest tylko współzawodnictwo zorganizowane, ale też doraźne i na wszelkich poziomach, a nie tylko na poziomie krajowym (Mistrzostwa Polski i Puchar Polski).

Teza od Redakcji

Dnia 20 września 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędziowie sędzia NSA Grzegorz Czerwiński sędzia del. NSA Janina Kosowska Protokolant sekretarz sądowy Anna Dziosa-Płudowska po rozpoznaniu w dniu 20 września 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej S. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 909/14 w sprawie ze skargi S. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej do celów sportowych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od S. M. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 6 sierpnia 2014 r., sygnatura akt II SA/Wa 909/14, oddalił skargę S. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z [...] marca 2014 r., którą utrzymano w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z [...] stycznia 2014 r. o cofnięciu skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni palnej do celów sportowych. Wyrok Sądu pierwszej instancji zapadł w następujących istotnych okolicznościach sprawy.

[...] Komendant Wojewódzki Policji w [...] decyzją z [...] stycznia 2014 r., powołując się na art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, cofnął skrzącemu pozwolenie na posiadanie broni palnej do celów sportowych. Organ administracji przyjął, że ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do wydania skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni palnej do celów sportowych. W szczególności ustalił, że skarżący nie posiada kwalifikacji do uprawiania sportów o charakterze strzeleckim, o których mowa w art. 10b ustawy o broni i amunicji, czyli tak zwanego patentu strzeleckiego oraz licencji na uprawianie strzelectwa sportowego. Organ administracji wskazał, że posiadanie wspomnianych kwalifikacji i licencji obok członkostwa w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim jest, zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, uznawane za ważne przyczyny posiadania pozwolenia na broń do celów sportowych. Zaznaczył, że chodzi o licencję wydawaną przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego (PZSS) oraz że licencja ta w sposób nie budzący wątpliwości potwierdza, że dana osoba faktycznie uprawia strzelectwo w ramach rywalizacji sportowej organizowanej przez ten związek, a nie tylko strzela z broni rekreacyjnie w ramach okazjonalnych spotkań towarzyskich oraz podczas lokalnych imprez kulturalnych. Organ administracji stwierdził też, że obecnie obowiązujące przepisy ustawy o broni i amunicji uzależniają uprawianie sportów o charakterze strzeleckim od posiadania patentu strzeleckiego i licencji zawodniczej wydanej przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego i warunki te dotyczą wszystkich posiadaczy pozwoleń na broń palną do celów sportowych, niezależnie od tego od kiedy je posiadają. Wskazał też, że brak patentu strzeleckiego podważa zasadność posiadania przez skarżącego pozwolenia na broń sportową, zaznaczając, że bez tego patentu "z formalnego punktu widzenia (art. 10b ustawy o broni i amunicji)" nie można uprawiać sportu strzeleckiego.