Wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2016 r., sygn. I OSK 2396/14

Organy administracji w zakresie pomocy społecznej działają w oparciu o środki finansowe, których wysokość jest ściśle określona i w tak wyznaczonych granicach muszą swoje zadania wykonywać. W związku z tym są one zobligowane dokonywać oceny nie tylko niezbędnych potrzeb życiowych osób uprawnionych do tych świadczeń, ale także własnych możliwości finansowych. Organy pomocy społecznej są więc upoważnione do limitowania rozmiaru przyznawanych świadczeń z uwagi na ograniczone środki finansowe, gdyż posiadane fundusze muszą rozdzielać pomiędzy stale rosnącą liczbę osób, wymagających wsparcia. Muszą zatem dokonywać gradacji wagi potrzeb zgłaszanych przez takie osoby. W ramach pomocy społecznej nie jest zatem możliwe zaspokojenie wszystkich, nawet uzasadnionych, potrzeb osób uprawnionych do przedmiotowych świadczeń. Nawet niewielkie przesunięcie środków, którymi dysponuje organ, może skutkować brakiem realizacji ustalonych celów, jak chociażby udzielenie pomocy osobom bardziej potrzebującym. W takim przypadku przyznanie osobie ubiegającej się o świadczenie z pomocy społecznej zasiłku celowego w wysokości niższej od wnioskowanej może być podyktowane brakiem dostatecznych środków na jego pokrycie i to nawet wówczas, gdy osoba ta, z uwagi na swoją sytuację osobistą i majątkową, spełnia kryteria niezbędne do jego otrzymania.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.), Sędzia NSA Monika Nowicka, Sędzia del. WSA Iwona Kosińska, Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Mazur, po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 15 lipca 2014 r. sygn. akt II SA/Ol 395/14 w sprawie ze skargi D.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia 28 lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.