Wyrok NSA z dnia 1 grudnia 2016 r., sygn. II FSK 1936/16

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Maciej Kurasz, po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 25/16 w sprawie ze skargi A. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 19 listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi kwotę 3600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę A. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2012

Stan sprawy Sąd przedstawił w sposób następujący:.

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. decyzją z dniu 7 września 2015 r. określił na kwotę 140.296 zł zobowiązanie skarżącego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2012, ustalając, że skarżący prowadził działalność gospodarczą i zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 417.539,99 zł wskutek dokumentowania zakupów złomu od osób fizycznych nie odzwierciedlającymi rzeczywistych zdarzeń gospodarczych dowodami dostaw i przyjęcia odpadów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, po rozpatrzeniu odwołania skarżącego, decyzją z dnia 19 listopada 2015 r. uchylił w całości decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej i określił wysokość zobowiązania podatkowego skarżącego na kwotę 140.212 zł. Zaakceptował ustalenia odnoszące się do wadliwego dokumentowania kosztów uzyskania przychodów, stwierdzając jednak, że niezasadnie z kosztów tych wyłączono kwotę 262,50 zł, rzeczywiście wypłaconą jednemu z dostawców, który fakt ten potwierdził podczas przesłuchania. Wytworzone przez skarżącego dowody wewnętrzne, które miały wykazywać poniesione wydatki, nie zawierały ani danych osób fizycznych oraz ich podpisów, ani ilości, wartości i rodzajów dostarczonego przez nie złomu, nie mogą zatem stanowić dowodów poniesienia kosztów, zwłaszcza, że osoby te w trakcie przesłuchań nie potwierdziły - w granicach przyjętej kwoty zawyżenia kosztów - swego udziału w dostawach do firmy skarżącego. Nie było podstaw do szacowania podstawy opodatkowania, ponieważ nie może być ona stosowana w przypadku braku potwierdzenia, że wydatki w ogóle poniesiono.