Wyrok NSA z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. II FSK 3664/14

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia WSA del. Bogusław Woźniak, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 21 sierpnia 2014 r. sygn. akt I SA/Rz 452/14 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Przemyślu z dnia 31 marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2014 r. sygn. akt I SA/Rz 452/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę J.K. (dalej jako "Skarżący") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Przemyślu (dalej jako "SKO") z dnia 31 marca 2014 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r.

Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że Wójt Gminy B. decyzją z dnia 12 lutego 2014 r. ustalił wysokość podatku od nieruchomości należącej do Skarżącego i jego żony w kwocie 424 zł płatnego w IV ratach. Na wysokość zobowiązania podatkowego złożyły się kwoty podatku za budynki mieszkalne (48,87 zł i 15,81 zł), budynek pozostały (97,50 zł) i grunty pozostałe (261,90 zł). W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że wysokość zobowiązania podatkowego ustalono na podstawie złożonej przez Skarżącego informacji o nieruchomościach i obiektach budowlanych oraz w oparciu o dane z ewidencji gruntów i budynków.

Wspomnianą na wstępie decyzją z dnia 31 marca 2014 r. SKO utrzymało w mocy decyzję Wójta. W uzasadnieniu stwierdziło, że organ pierwszej instancji dokonał wystarczających ustaleń dotyczących możliwości uznania Skarżącego za podatnika z tytułu dysponowania przez niego prawem wieczystego użytkowania nieruchomości. SKO podkreśliło, że w aktach sprawy znajduje się wypis z rejestru gruntów, z którego wynika, że Skarżący wraz z żoną mają prawo użytkowania wieczystego działki o powierzchni 1641m2. SKO zaznaczyło, że dla ustalenia osoby, na której ciąży obowiązek podatkowy nie ma znaczenia, czy właściciel bądź użytkownik zamieszkuje daną nieruchomość lub jest pod jej adresem zameldowany. Organ podatkowy jest w tym zakresie związany danymi z ewidencji gruntów. SKO uznało, że organ pierwszej instancji prawidłowo ustalił podstawę opodatkowania przyjmując, stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.o.l.", że dla gruntów podstawę opodatkowania stanowi ich powierzchnia, zaś dla budynków i ich części - powierzchnia użytkowa. Prawidłowo też, w jego ocenie, na podstawie uchwały Rady Gminy w B. z dnia 10 grudnia 2013 r. nr [...], zastosowano stawki podatku: odpowiednio 0,71 zł/m2 dla budynków mieszkalnych, 6,50 zł/m2 dla budynków pozostałych lub ich części oraz 0,38 zł/m2 dla gruntów pozostałych. Organ odwoławczy wskazał, że przy wydawaniu decyzji uwzględniono także klasę, rodzaj i oznaczenie nieruchomości.