Wyrok NSA z dnia 1 września 2015 r., sygn. II OSK 21/14

Przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentu przez sąd administracyjny będzie dopuszczalne, zatem wówczas, gdy postulowany bądź dopuszczony z urzędu dowód będzie pozostawał w związku z oceną legalności zaskarżonego aktu.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędziowie NSA Małgorzata Stahl (spr.) del NSA Janusz Furmanek Protokolant starszy asystent sędziego Maciej Stojek po rozpoznaniu w dniu 1 września 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skarg kasacyjnych M. K. oraz S. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 września 2013 r. sygn. akt IV SA/Wa 1402/13 w sprawie ze skargi M. K. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy oddala skargi kasacyjne.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 września 2013 r. po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. K. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] marca 2011 r. w przedmiocie uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy, w punkcie 1. uchylił zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie Konserwatora Zabytków z dnia [...] lipca 2010 r.; w punkcie 2. stwierdził, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku; w punkcie 3. zasądził od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz skarżącego kwotę 340 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie poddane zostało postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, mocą którego na podstawie art. 138 § 1 pkt 1, w zw. z art. 144 k.p.a., utrzymane zostało w mocy postanowienie Konserwatora Zabytków z [...] lipca 2010 r., którym odmówiono uzgodnienia, na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 2 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego, wolnostojącego z garażem oraz zjazdem z ul. W., na terenie obejmującym działki nr ew. [...] i część działki nr ew. [...] (numery działek wskazane według treści skarżonego postanowienia) w Dzielnicy B. w W. Organ odwoławczy stwierdził, że zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma ustalenie zakresu ochrony konserwatorskiej obszaru objętego inwestycją, a w konsekwencji wyjaśnienie, z czego wynikają kompetencje organu ochrony zabytków do wypowiadania się w tej sprawie, przywołując w tym zakresie przepis art. 7 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.). Jak podkreślił organ odwoławczy, organ rozpoznający sprawę w I instancji w zaskarżonym postanowieniu powołał się na decyzję Konserwatora [...] z [...] lipca 1965 r. o wpisaniu do rejestru zabytków, pod nr [...], "park [...]", zwaną dalej "decyzją z 1965 roku". Organ odwoławczy odnotował, że w decyzji tej nie wskazano zakresu wpisu parku w [...] i w tym względzie brak jest jakichkolwiek wskazań. Niemniej jednak, na podstawie zgromadzonej dokumentacji nie ulegało wątpliwości, że przedmiotowe działki należą do obszaru zabytkowego parku. W szczególności świadczy o tym wskazany przez organ I instancji plan założeń ogrodowych z XVIII w. wg [...], rysunek [...]; mapa [...] ok. 1775 r. tzw. Plan [...] w: [...], Skrócone studium rozwoju przestrzennego założenia parkowo pałacowego w [...] (maszynopis w Biurze Konserwatora Zabytków). Zdaniem organu należy zatem stwierdzić, że teren ten od początku był elementem założenia pałacowo-parkowego i mimo odrębnej własności stanowi wraz z pałacem historyczną, integralną całość.