Wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2015 r., sygn. I GSK 1908/14

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Przegalińska Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Inga Gołowska Protokolant Karolina Mamcarz po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. E.-L. Spółki z o.o. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w L. z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 193/14 w sprawie ze skargi M. E.-L. Spółki z o.o. w L. na decyzję D.I. C. w B. P. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku akcyzowym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od M. E.-L. Spółki z o.o. w L. na rzecz D. I. C. w B. P. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w L. wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 193/14, oddalił skargę M.E. L. Spółki z o.o. w L. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w B.P. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku akcyzowym z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w [...] r.

Sąd I instancji rozstrzygał w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Naczelnik Urzędu Celnego w L. decyzją z dnia [...] r. odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowy uiszczonym z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w [...] r.

Powyższa decyzja została utrzymana w mocy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w L. wyrokiem z dnia 26 października 2007 r., sygn. akt I SA/Lu 517/07, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w L.. Sąd w uzasadnieniu wskazał, że przepis art. 21 ust. 5 dyrektywy Rady 2003/96/WE spełnia przesłanki do uznania go za bezpośrednio skuteczny, albowiem jest on treściowo jasny i precyzyjny, a także bezwarunkowy. W ocenie Sądu wskazany przepis dyrektywy Rady 2003/96/WE i dekodowana z niego norma prawna realizuje skutek w postaci zniesienia, wynikającego z przepisów ustawy krajowej, obowiązku zapłaty podatku akcyzowego przez sprzedającego (producenta) z tytułu jej wydania. W konsekwencji zaniechania transpozycji dyrektywy energetycznej do porządku prawa krajowego skarżąca spółka, jako podatnik, poniosła konkretnie określony ciężar podatkowy, do którego nie była zobowiązana. Stwierdził również brak podstaw do tego, aby pozbawiać podatnika prawa do żądania nadpłaty.