Wyrok NSA z dnia 10 marca 2015 r., sygn. II FSK 395/13

Właściciel firmy uniknie zapłaty podatku od nieruchomości według wyższej stawki tylko wtedy, gdy stan gruntu lub budynku trwale uniemożliwia wykorzystanie ich do prowadzenia działalności gospodarczej. Jakiekolwiek wątpliwości w tym zakresie oznaczają podwyższoną daninę dla przedsiębiorcy.

Gazeta Prawna nr 85/2015

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Brolik (sprawozdawca), Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H.Z. i K.Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 października 2012 r. sygn. akt I SA/Lu 490/12 w sprawie ze skargi H.Z. i K.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 2 marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata 2008-2011 oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 października 2012 r., sygn. akt I SA/Lu 490/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę H. Z. i K. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 2 marca 2012 r., w przedmiocie podatku od nieruchomości za lata 2008 - 2011 r.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco.

Decyzją z dnia 16 grudnia 2011 r. wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta Z. ustalono skarżącym zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za lata 2008-2011. Organ pierwszej instancji ustalił bowiem, że nieruchomość położona przy ul. K. [...] w Z. oznaczona w ewidencji gruntów nr [...] o pow. 2632 m² , jest zabudowana budynkiem o pow. 186,68 m². Nieruchomość ta kupiona została przez podatników aktem notarialnym Rep. A. Nr [...] z dnia 18 września 1996 r. Od daty zakupu podatnicy nie składali do organu podatkowego informacji w sprawie podatku od nieruchomości. Dopiero w dniu 24 listopada 2011 r. do organu podatkowego wpłynęła przedmiotowa informacja, w której podatnicy zgłosili posiadane grunty i budynek, nie jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, lecz jako grunty i budynki "pozostałe". Organ pierwszej instancji powołał treść art. 1 a ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.; dalej: u.p.o.l.), wyjaśniając, że dla uznania gruntu i budynku lub budowli za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej wystarczy fakt posiadania ich przez przedsiębiorcę, a przedmioty opodatkowania tracą charakter owego związania tylko wówczas, gdy nie mogą być do tej działalności wykorzystywane. W takiej sytuacji organ pierwszej instancji nie uwzględnił zapisu zawartego w informacji podatników. Wskazał, że przedmiotowa nieruchomość sklasyfikowana jest w ewidencji gruntów i budynków jako grunt Bi - inne tereny zabudowane, jej właściciele są przedsiębiorcami i nabyli przedmiotową nieruchomość na cele prowadzonej działalności gospodarczej, a to uzasadniało zastosowanie stawki jak dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.