Wyrok NSA z dnia 12 sierpnia 2014 r., sygn. II FSK 1872/12

Skoro w art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. pojęcie "drogi" oraz "obiektów budowlanych" powiązane zostało z elementem funkcjonalnym, tj. ruchem drogowym i obsługą (zabezpieczeniem) tego ruchu, regulacja ta swoim zakresem nie obejmuje obiektów o innych funkcjach, w tym takich kategorii, jak parkingi oraz inne obiekty, które nie są bezpośrednio związane z ruchem drogowym i nie służą bezpośrednio obsłudze (zabezpieczeniu) tego ruchu, a np. zapewnieniu miejsc postojowych przed centrami handlowymi, stacjami paliw itp.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 13 marca 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 116/12 w sprawie ze skargi B. [...] z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 28 października 2011 r. nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi na rzecz B. [...] z siedzibą w K. kwotę 3.600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 13 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 116/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie ze skargi B. Spółka Europejska Oddział w Polsce z siedzibą w K. uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 28 października 2011 r. wydaną w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2005 r.

1.2. Ze stanu sprawy przyjętego do wyrokowania przez Sąd I instancji wynikało, że Spółka wystąpiła z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 2004-2009 wraz ze skorygowanymi deklaracjami za te lata oraz z pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. W deklaracji za 2005 r. zmniejszona została powierzchnia gruntów i wartość budowli (pasy drogowe wraz z drogami wewnętrznymi oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu). Jako podstawę prawną takiego ujęcia wskazano art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 21 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r., nr 9, poz. 84 z późń. zm., dalej zwana: "u.p.o.l.") zgodnie z którym, z zakresu opodatkowania wyłącza się pasy drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. Organ I instancji stanowiska tego nie podzielił przyjmując, że prawidłowa była kwota podatku wynikająca z deklaracji pierwotnych. Zauważył, że w u.p.o.l. nie zawarto definicji pasa drogowego, drogi, czy obiektu budowlanego związanego z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, i należało sięgnąć do ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. nr 71, poz. 838 z późń. zm. dalej zwana: "ustawa o drogach"). Z zawartych tam definicji pasa drogowego i drogi (art. 4 pkt 1 ustawy) wynika, że droga musi być budowlą, zaś pas drogowy to grunt, na którym budowla ta została zlokalizowana. Wymóg budowli muszą spełniać również drogi wewnętrzne, bowiem i one zostały zdefiniowane w ustawie o drogach. Organ I instancji podkreślił, że wyłączenia z opodatkowania, o których mowa w art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. nie dotyczą każdej drogi w rozumieniu potocznym, lecz tylko takich, które stanowią budowle w rozumieniu prawa budowlanego. Organ I instancji zauważył także, że zgodnie z § 68 ust. 3 pkt 7a rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków, grunty zabudowane i zurbanizowane dzielą się na tereny komunikacyjne, w tym drogi, oznaczone symbolem "dr". Z kolei załącznik nr 6 do tego rozporządzenia określa, że do użytku gruntowego o nazwie "drogi" zalicza się grunty w granicach pasów drogowych dróg publicznych i dróg wewnętrznych w rozumieniu przepisów ustawy o drogach. Organ I instancji podkreślił, że dane zawarte w ewidencji gruntów stanowią - zgodnie z art. 21 ust, 1 ustawy z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r., Nr 100, poz. 1086 ze zm.; zwana dalej : "ustawa Prawo geodezyjne i kartograficzne") - podstawę wymiaru podatków. Jak podkreślił organ I instancji, ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że wszystkie budynki i budowle zlokalizowane są na gruntach oznaczonych w ewidencji gruntów jako tereny Ba, Bp i Bi - grunty zabudowane i zurbanizowane, z wyjątkiem dz. nr 157/6 o pow. 166 m2, położonej w L. przy ul. L. 181/183, która jest sklasyfikowana w ewidencji gruntów jako "dr." W związku z tym, wyjąwszy działkę oznaczoną symbolem "dr", wszystkie grunty podatnika oraz budynki i budowle podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Od decyzji powyższej spółka złożyła odwołanie. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. przez niewłaściwą wykładnię. Spółka podkreśliła, że ewidencja gruntów nie obejmuje swoim zakresem budowli i na jej podstawie nie sposób ustalić, czy na danym terenie znajduje się budowla i czy jest to droga. Ponadto stwierdziła, że nie wszystkie grunty pod drogami są w ewidencji oznaczane symbolem "dr".