Wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. II OSK 1764/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Elżbieta Granatowska po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 maja 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 47/12 w sprawie ze skargi Z.J. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 maja 2012 r., IV SA/Wa 47/12 po rozpoznaniu skargi Z. J. uchylił zaskarżone postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 7 listopada 2011 r. w przedmiocie odmowy uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy.

W uzasadnieniu wyroku wskazano następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Zaskarżonym postanowieniem Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego utrzymał w mocy postanowienie Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie z dnia 27 maja 2011 r. o nieuzgodnieniu projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku pensjonatowego z gabinetami odnowy biologicznej, usługami i salą konferencyjną, parkingami i zjazdami na działkę oraz niezbędną infrastrukturą przy ul. Różanej w Nałęczowie na działce ew. nr 54/9. Minister wskazał, że przedmiotowa działka ew. nr 54/9 jest położona na terenie zespołu architektoniczno-krajobrazowego Nałęczowa wpisanego do rejestru zabytków pod nr A/585 decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie z dnia 28 marca 1972 r., zgodnie z którą Nałęczów jest przykładem nowego typu osiedla miejskiego, pojawiającego się na ziemiach polskich od XIX stulecia w oparciu o naturalne warunki lecznicze, przy czym dominująca funkcja uzdrowiskowo-letniskowa, dotychczas nie występująca jako czynnik miastotwórczy, nadała mu formę przestrzenną odbiegającą od miast tradycyjnych, wzbogaconą w znacznej mierze poprzez harmonijne zespolenie architektury z krajobrazem, w którego urozmaiconą rzeźbę i bujną zieleń miasto zostało bardzo dyskretnie wkomponowane. Szeroki zasięg granic terenu objętego decyzją ma na celu ochronę walorów widokowych oraz ochronę środowiska naturalnego.