Wyrok NSA z dnia 24 października 2013 r., sygn. II OSK 1177/12

Dnia 24 października 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz Sędziowie Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz Sędzia del. NSA Jerzy Solarski (spr.) Protokolant: asystent sędziego Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 lutego 2012 r. sygn. akt II SA/Łd 1295/11 w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2012 r. sygn. akt II SA/Łd 1295/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi /dalej: WSA/, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych /dalej: Kierownik Urzędu/ z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pieniężnego, uchylił zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu przedstawiono następującą argumentację faktyczną i prawną: decyzją z dnia [...] września 2011 r. /powinno być: [...] maja 2011 r./ nr [...] Kierownik Urzędu, na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich /Dz. U. nr 87, poz. 395 ze zm., dalej: ustawa/, odmówił A. K. przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej. Organ wskazał, że zgromadzony materiał dowodowy potwierdza wysiedlenie w okresie okupacji z miejsca stałego zamieszkania do miejscowości [...], jednakże brak jest dowodów potwierdzających wykonywanie pracy przymusowej, której niepodjęcie groziło sankcjami karnymi /represjami/. Na skutek wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, w którym A. K. naprowadziła, że w marcu 1941 roku ze względu na budowę poligonu została wysiedlona wraz z rodziną do miejscowości [...] do pracy przymusowej w gospodarstwie rolnym u osoby narodowości niemieckiej i pracowała tam do 1945 roku, Kierownik Urzędu decyzją z dnia [...] września 2011 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] maja 2011 r. Organ uznał, że zebrany materiał dowodowy nie jest wystarczający do przyznania wnioskowanego świadczenia, ponieważ strona nie przedstawiła dokumentów potwierdzających rodzaj pracy i okres represji. Zmiana miejsca zamieszkania spowodowana była budową poligonu wojskowego a nie skierowaniem do pracy przymusowej, co potwierdza zaświadczenie Archiwum Państwowego w Łodzi z dnia 21 grudnia 2010 r. Nie kwestionując więc okoliczności wysiedlenia rodziny podczas okupacji Kierownik Urzędu wskazał, że osoby, które były zobowiązane do podjęcia pracy przebywając na wysiedleniu, przede wszystkim w celu zapewnienia sobie i rodzinie egzystencji, nie są objęte przepisami ustawy. Brak jest dowodów, że wnioskodawczyni przebywając z matką i siostrami na wysiedleniu podlegała represjom, o których mowa w art. 2 ust. 2 ustawy. Brak jest też jakiegokolwiek dowodu wskazującego na skierowanie do pracy przymusowej.