Wyrok NSA z dnia 16 lutego 2012 r., sygn. II OSK 1256/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak (spr.) Sędziowie NSA Paweł Miładowski del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2012r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Gd 858/10 w sprawie ze skargi B. O. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. uchyla decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2010 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] lipca 2010r. nr [...] 3. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz B. O. kwotę 497 (czterysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Gd 858/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę B. O. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2009 r. w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Decyzją z dnia [...] lipca 2010 r., wydaną na podstawie art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. nr 87, poz. 395 ze zm.), Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił B. O. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w ww. ustawie.

W uzasadnieniu organ wskazał na treść art. 2 pkt 2 lit. a ww. ustawy, która definiuje, że represją jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed 1 września 1939 r., na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-45. Organ wskazał także na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r. wydanym w sprawie o sygn. akt K 49/07, którym stwierdzono niezgodność art. 2 pkt 2 powołanej wyżej ustawy, w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach państwa polskiego, z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Przy czym zaznaczył, że w wyroku tym Trybunał stwierdził, że: "nie ma (...) zastrzeżeń co do samej zasady, aby świadczenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których obowiązek pracy przymusowej (...) przybierał szczególnie dotkliwą formę tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska". Organ wyjaśnił, że na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustalił, iż B. O. w okresie okupacji wykonywała pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszkania. Praca ta nie przybrała zatem szczególnie dotkliwej formy, o której mówi Trybunał ww. wyroku, tzn. nie była połączona z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.