Wyszukaj po identyfikatorze keyboard_arrow_down
Wyszukiwanie po identyfikatorze Zamknij close
ZAMKNIJ close
account_circle Jesteś zalogowany jako:
ZAMKNIJ close
Powiadomienia
keyboard_arrow_up keyboard_arrow_down znajdź
removeA addA insert_drive_fileWEksportuj printDrukuj assignment add Do schowka
insert_drive_file

Orzeczenie

Postanowienie NSA z dnia 27 września 2013 r., sygn. II FZ 834/13

Prawo pomocy

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz po rozpoznaniu w dniu 27 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej w sprawie z zażalenia B. T. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 2 lipca 2013 r., sygn. akt I SO/Łd 3/13 w przedmiocie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie z skargi B. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 11 marca 2013 r. o nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. postanawia : oddalić zażalenie

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 2 lipca 2013 r. sygn. I SO/Łd 3/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odmówił B. T. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym. W uzasadnieniu Sąd I instancji stwierdził, że Skarżąca w dniu 3 kwietnia 2013 r. zwróciła się do WSA w Łodzi z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych. W formularzu PPF Skarżąca wskazała, że wspólnie z mężem prowadzi gospodarstwo domowe. Do źródeł dochodów zaliczyła świadczenia emerytalne małżonków w łącznej wysokości ok. 4.400 zł, dochody z najmu lub dzierżawy rzędu 38.552 zł za rok ubiegły oraz dochody z działalności gospodarczej prowadzonej przez Skarżącą w postaci usług budowlanych w kwocie 1.228.150 zł w roku 2012, i w roku 2011 w kwocie 1.903.975 zł. Jednocześnie z załączonych przez Skarżącą dokumentów wynika, że wartość jej środków trwałych wynosi 3.638.225 zł, wartość aktywów obrotowych zamyka się kwotą 6.628.396 zł w tym środki pieniężne zgromadzone w kasie i na rachunkach bankowych stanowią kwotę 84.634 zł. Sąd I instancji zwrócił ponadto uwagę, że z wyciągów z rachunków bankowych wynika że w okresie bezpośrednio poprzedzającym złożenie wniosku o prawo pomocy w dniu 25 marca 2013 r. na jeden z jej rachunków wpłynęła kwota 933.760 zł. Ponadto przedstawione dokumenty obrazują iż, do końca marca 2013 r. prowadzona działalność gospodarcza odnotowała stratę w wysokości 270.903 zł, zaś obroty ustalone w oparciu o nadesłane deklaracje VAT-7 wyniosły w styczniu 401.429 zł, w lutym 277.592 zł i w marcu 973.709 zł. Skarżąca jest właścicielką trzech działek położonych w T., o powierzchni 447 m2 zabudowanej budynkiem o powierzchni 40 m2, o powierzchni 33.513 m2 z budynkiem o powierzchni 183 m2, oraz niezabudowanej nieruchomości o powierzchni 10.000 m2. Skarżąca mieszka w domu będącym własnością jej córki na zasadzie prawa dożywocia ponosząc z tego tytułu opłaty w wysokości ok. 1000 zł miesięcznie w sezonie grzewczym, kiedy to około 800 zł wynosi opłata za gaz. Skarżąca podniosła, że posiada zobowiązania kredytowe w trzech różnych bankach na łączną kwotę ok. 6.321.808 zł z czego do spłaty pozostała jej jeszcze kwota 4.549.378 zł. Jednocześnie na jej majątku został ustanowiony szereg zabezpieczeń związanych z toczącymi się wobec niej postępowaniami podatkowymi za lata 2006-2010, na podstawie nieostatecznych decyzji podatkowych zaopatrzonych w rygor natychmiastowej wykonalności była zobowiązana do wpłaty wynikających z nich należności w wysokości ok. 1.300.000 zł. Postanowieniem z 13 maja 2013 r. Referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy. W sprzeciwie od postanowienia Referendarza Skarżąca wyjaśniła, że ocena zawarta w kwestionowanym postanowieniu nie jest słuszna ponieważ nie posiada ona środków na pokrycie kosztów sądowych. Zdaniem strony Referendarz sądowy nie wziął pod uwagę faktu, że nieruchomości będące jej własnością są obciążone hipoteką, co powoduje rzeczywistą niemożność ich zbycia oraz dalszego obciążenia w celu uzyskania środków na zapłatę kosztów sądowych. WSA w Łodzi rozpatrując sprzeciw nie dał wiary jej twierdzeniom o braku jakichkolwiek środków pieniężnych z których mogłaby ponieść koszty procesu. Sąd I instancji podkreślił, że podnoszone argumenty dotyczące konieczności spłacania kredytów i pożyczek, wobec zasady powszechności ponoszenia kosztów sądowych, nie mogą stanowić przesłanki do uwzględnienia wniosku. Dodatkowo Sąd I instancji zauważył, że Skarżąca nie przedstawiła żadnych dokumentów potwierdzających ewentualne trudności w spłacie zaciągniętego kredytu.

close POTRZEBUJESZ POMOCY?
Konsultanci pracują od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 - 17:00