Wyrok NSA z dnia 7 sierpnia 2013 r., sygn. II FSK 2470/11

Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego, polegającego na zakupie towaru lub usługi u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar lub usługę i wykorzystać je w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia WSA del. Bartosz Wojciechowski (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 227/11 w sprawie ze skargi M. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 19 listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 3.600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z 6 czerwca 2011 r. I SA/Wr 227/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę M. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 19 listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r.

Przedstawiając stan faktyczny sprawy, Sąd pierwszej instancji podał, że działalność gospodarcza skarżącej polegała na obrocie paliwami. W 2006 r. zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów zakup oleju napędowego od firmy A.R.R. w ilości [...] litrów o wartości netto [...] zł (VAT [...] zł). Zakupu dokonano w lutym 2006 r. (faktura VAT z [..] lutego 2006 r.) oraz w lipcu 2006 r. (faktury z [...] i [...] oraz [...] lipca 2006 r.). Organ wyjaśnił, że dokumenty zgromadzone w trakcie postępowania wskazywały, że R. R. prowadził działalność gospodarczą do stycznia 2006r., kiedy to zgłosił jej likwidację i wyrejestrował się z ewidencji działalności gospodarczej. Złożył też w Urzędzie Skarbowym w C. dokumenty potwierdzające sprzedaż firmy R. P. M. Ostatnią zerową deklarację VAT-7 złożył za styczeń 2006 r. Opierając się na zeznaniach R. R. oraz P. M. składanych przed organami ścigania oraz R. R. złożonych w trakcie kontroli prowadzonej u tego podatnika za 2006 r., organ wywiódł, że rzeczywistym dostawcą oleju napędowego nie był R. R., podany na zakwestionowanych fakturach jako sprzedawca, lecz P. M., który podszywał się pod firmę R. R. R., to jest - dostarczał olej napędowy posługując się danymi tej firmy. Nie składał deklaracji VAT-7 i nie uiścił podatku VAT wykazanego na fakturach sprzedaży w lutym i lipcu 2006 r., jak również nie wskazał dostawców paliwa oraz nie podał innych danych umożliwiających sprawdzenie kontrahentów. Nie ujawnił w żadnym podatku (dochodowym, VAT, akcyzowym) należności związanych z realizowanymi transakcjami. Brak było zatem możliwości zweryfikowania źródła pochodzenia paliwa, jego ilości, ceny za litr paliwa.