Wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2013 r., sygn. II FSK 1121/11

W świetle treści art. 22 ust.1 u.p.d.o.f. sam "pośredni" związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nawet w sytuacji faktycznego jego poniesienia nie może stanowić podstawy do zaliczenia takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Bogdan Lubiński (sprawozdawca), Sędzia del. NSA Jan Grzęda, Protokolant Agata Grabowska, po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. B. i A. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Lu 421/10 w sprawie ze skargi D. B. i A. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 5 marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. B. i A. B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w L. kwotę 1800 (słownie: jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Lu 421/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę D. B. i A. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 5 marca 2010 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 4 grudnia 2009 r. określającą podatnikom zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003 r. w wysokości 195.608 zł.

W skardze na powyższą decyzję skarżący wnieśli o uchylenie decyzji organów obydwu instancji. Zarzucili naruszenie art. 121 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm. - zwanej dalej "ord. pod."), polegające na prowadzeniu postępowania jednostronnie i tendencyjnie. W zakresie obowiązku organu udzielania stronie niezbędnych informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego pozostających w związku ze sprawą, naruszenie polegało na całkowitym zbagatelizowaniu wadliwości obowiązujących w 2003 r. przepisów sfery ubezpieczeniowej, w tym dotyczących granicy między działalnością gospodarczą pośrednictwa ubezpieczeniowego a akwizycją ubezpieczeniową. Zarzucili też naruszenie art. 122 w związku z art. 187 § 1 ord. pod., polegające na niepodjęciu przez organ prowadzący postępowanie wszelkich działań niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, na braku wyczerpującego rozpatrzenia całości materiału dowodowego oraz na jednostronnej ocenie dowodów, wyłącznie w celu potwierdzenia stanowiska przyjętego przez organ. Zarzucili również naruszenie art. 124 ord. pod., polegające na braku wyjaśnienia przesłanek, którymi kierował się organ wzywając stronę pismem z dnia 15 października 2009 r. do czynności, kiedy strona wcześniej oświadczała, że nie jest w stanie złożyć raportów prowizyjnych. Zarzucili naruszenie art. 139 w związku z art. 140 ord. pod., polegające na opieszałości organu podczas załatwiania sprawy oraz braku uzasadniania przyczyn przedłużania terminu załatwiania sprawy. Zarzucili brak właściwego wypełnienia zaleceń w sprawie I SA/Lu 270/08 przez zasadniczo błędną ocenę znaczenia umów z A. OFE, zawartych dnia 14 i 17 marca 2003 r. Ponownie organ podatkowy nie przedstawił racjonalnego uzasadnienia wyłączenia części poniesionych przez stronę wydatków z kosztów uzyskania przychodów.