Wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. II OSK 706/12

[art. 15 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym] należy interpretować w ten sposób, że przewidziany w nim obowiązek określenia zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego obejmuje też mozliwość ustalenia w planie miejscowym minimalnych i maksymaolnych szerokości frontów działek, które powstaną w wyniku podziału nieruchomości dokonanego w oparciu o przepisy art. 92-99 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Teza urzędowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Leszek Leszczyński Sędziowie NSA Jerzy Stelmasiak del. NSA Zdzisław Kostka (spr.) Protokolant starszy asyst. sędziego Dominika Człapińska po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2012r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady m.st. Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 1047/11 w sprawie ze skargi B. M. i W. M. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 31 marca 2011 r. nr XIII/214/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości od skarżących B.M. i W. M. na rzecz Miasta Stołecznego Warszawy.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 stycznia 2012 r. (IV SA/Wa 1047/11) rozpoznając skargę B. M. i W. M. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z 31 marca 2011 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdził nieważność § 31 ust. 2 pkt 1 lit. c oraz § 37 zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki gruntu nr [...], § 31 ust. 2 pkt 1 lit. c zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki nr [...] oraz graficznego załącznika do zaskarżonego planu w części dotyczącej działki nr [...].

Uzasadniając wyrok Sąd pierwszej instancji wskazał, że uznaje za zasadne część zarzutów skargi skarżących. W szczególności za zasadny uznał zarzut dotyczący § 31 ust. 2 pkt 1 lit. c zaskarżonej uchwały. W tym zakresie Sąd pierwszej instancji wskazał, że przepis ten stanowi, że dla terenu [...] ustala się minimalną szerokość frontu działki budowlanej - 40 m oraz że w skardze zarzucono, iż ogranicza on bezprawnie prawa skarżących, uniemożliwiając podział na mniejsze działki. Tak ujęty zarzut Sąd pierwszej instancji uznał za zasadny. Wyjaśniając to bliżej stwierdził, że z zaskarżonej uchwały nie wynika, czy zawarte w § 31 ust. 2 pkt 1 lit. c ustalenie służy scalaniu i podziałowi nieruchomości, które zostało unormowane w art. 101 - 108 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, czy też jest to ustalenie stosowane także przy podziale nieruchomości unormowanym w art. 92 - 99 tej ustawy. Sąd wskazał, że z art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że w planie miejscowym określa się obowiązkowo szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym, co koresponduje z art. 102 ust. 1 zd. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, według którego szczegółowe warunki scalania i podziału nieruchomości określa plan miejscowy. W § 4 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdzono, że ustalenia dotyczące szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości powinny zawierać określenie parametrów działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości, w szczególności minimalnych lub maksymalnych szerokości frontów działek, ich powierzchni oraz określenie kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego. Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, zdaniem Sądu pierwszej instancji, że określenie szerokości frontu działki może nastąpić w planie miejscowym jedynie dla działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości, jako ustawowa zasada scalania i podziału unormowanego w art. 101 - 108 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Ponadto Sąd ten wskazał, że z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jak również z ustawy o gospodarce nieruchomościami nie wynika, aby normatywne pojęcie podziału nieruchomości było tożsame z pojęciem scalania i podziału. Scalanie i podział stanowi bowiem ustawowo wyodrębnioną procedurę kształtowania wielkości i parametrów działek gruntu przeznaczonych pod zabudowę w planie miejscowym, z którą nie można utożsamiać podziału nieruchomości, jako także ustawowo wyodrębnionej procedury ewidencyjnego rozdrabniania powierzchni terenu dla umożliwienia tworzenia z wyodrębnionych działek gruntu nowych nieruchomości. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skoro § 31 ust. 2 pkt 1 lit. c zaskarżonej uchwały nie został odniesiony jedynie do scaleń i podziałów nieruchomości, to tak niejednoznaczne jego sformułowanie, mające stanowić przepis prawa miejscowego, narusza art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.