Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. II FSK 741/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędziowie NSA Aleksandra Wrzesińska - Nowacka, WSA del. Lidia Ciechomska - Florek (sprawozdawca), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 9 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1470/10 w sprawie ze skarg T. S.A. z/s w W. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z dnia 21 czerwca 2010 r. nr [...] i [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie określenia podatku od nieruchomości za 2008 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

I. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 9 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 1470/10, oddalił skargi T.S.A. w W., dalej " skarżąca lub " spółka", na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego, zwanego dalej SKO, w N.z dnia 21 czerwca 2010 r. Nr [...] i Nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie określenia podatku od nieruchomości za 2008 r. Jako podstawę prawną zaskarżonego wyroku Sąd powołał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 217, dalej "p.p.s.a."). Rozstrzygnięcie zapadło w przyjętym przez Sąd następującym stanie faktycznym:

1. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N., dalej " SKO", na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 w zw. z art. 248 § 1, § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej, decyzjami z 26 lutego 2010 roku Nr [...] i [...] odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji własnych z 6 października 2010 roku, znak [...] oraz [...] w przedmiocie określenia T. S.A. w W., wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2008.

SKO wskazało, że podstawą wniosku o stwierdzenie nieważności było rażące naruszenia prawa, a mianowicie art. 21 § 3 w zw. z art. 207 § 2 Ordynacji podatkowej oraz art. 6 ust. 9, art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, dalej " u.p.o.l." Spółka podnosiła, że w gminach B. i P., których sprawy dotyczyły, złożyła dwie deklaracje podatkowe - jedna z nich obejmowała wyłącznie budki telefoniczne, a druga - pozostałe nieruchomości i obiekty. Kwestionowane decyzje SKO nie obejmowały budek telefonicznych.