Wyrok NSA z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. I FSK 454/11

Określona w art. 23 Ordynacji podatkowej instytucja oszacowania podstaw opodatkowania jest konstrukcją znajdującą się poza systemem podatku od towarów i usług, przez co nie można jej traktować za środek specjalny, pojmowany jako odstępstwo od unormowań VI Dyrektywy, czy obecnie obowiązującej Dyrektywy nr 112/2006.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zirk - Sadowski, Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia WSA del. Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 listopada 2010 r. sygn. akt I SA/Gd 893/10 w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 15 czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące: październik, listopad i grudzień 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 900 zł (słownie: dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 listopada 2010r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę M. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 15 czerwca 2010r. przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące październik, listopad i grudzień 2005r. W uzasadnieniu wskazano, że Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w G., w toku ponownego rozpatrzenia sprawy decyzją z dnia 26 października 2009 r. określił zobowiązanie podatkowe. W uzasadnieniu wskazał, że podatnik w dniu 16 sierpnia 2005 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej i korzystał ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 53, poz. 545 ze zm., dalej jako ustawa o VAT). Przedmiotem działalności gospodarczej był handel odzieżą używaną. Podatnik nie prowadził odrębnej ewidencji dla potrzeb podatku od towarów i usług, a uzyskany obrót ze sprzedaży, dokumentowany rachunkami i dowodami wewnętrznymi ewidencjonował w ewidencji przychodów prowadzonej dla potrzeb zryczałtowanego podatku dochodowego. Na podstawie zestawienia zaewidencjonowanej sprzedaży, wielkości zakupów oraz stanu remanentu końcowego na dzień 31 grudnia 2005 r. stwierdzono różnice wskazujące na zaniżenie przychodu ze sprzedaży towarów. Organ I instancji stwierdził, że prowadzona przez podatnika ewidencja jest nierzetelna. Wskazał, że wobec braku danych odstąpiono od zastosowania metod wymienionych w art. 23 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako Ordynacja podatkowa) i dokonano oszacowania sprzedaży towarów handlowych na podstawie art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej w oparciu o dowody zgromadzone w toku postępowania kontrolnego, tj. w szczególności o spisy z natury towarów, dokumenty źródłowe potwierdzające zakup oraz sprzedaż towarów. Organ podatkowy w oparciu o dowody wewnętrzne i rachunki sprzedaży za 2005 r. określił średnią jednostkową cenę sprzedaży. Na podstawie sporządzonego przez stronę remanentu towarów na dzień 31 grudnia 2005 r. ustalono wielkość sprzedaży towarów w 2005 r., następnie przyjmując średnią cenę za 1 kg towaru oszacowano przychód podatnika w 2005 r. Z dokonanych przez organ podatkowy wyliczeń wynikało, że w październiku 2005 r. podatnik przekroczył limit obrotu ponad kwotę uprawniającą do zwolnienia i tym samym stał się podatnikiem podatku od towarów i usług. Strona pomimo utraty prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług nie złożyła zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług, nie składała deklaracji VAT-7 oraz nie opodatkowała osiągniętego obrotu.