Wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. II OSK 619/11

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie NSA Joanna Runge-Lissowska del. NSA Zofia Flasińska (spr.) Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2011r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Rady Miasta S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 30 grudnia 2010 r. sygn. akt II SA/Sz 989/10 w sprawie ze skargi Prokuratura Okręgowego w S. na uchwałę Rady Miasta S. z dnia [...] kwietnia 1999 r. nr [...] w przedmiocie zmiany [...] Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta S. na obszarze dzielnicy Ś. oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2010 r. (sygn. akt II SA/Sz 989/10) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po rozpoznaniu skargi Prokuratora Okręgowego w S., stwierdził nieważność § 2 pkt 43 uchwały Rady Miasta S. z dnia [...] kwietnia 1999 r. Nr [...] w sprawie zmiany [...] Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta S. na obszarze dzielnicy Ś. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego, Nr [...], poz. [...]).

Sąd wskazał, że przepisy gminne mogą być wydawane wyłącznie w ramach obowiązujących przepisów wyższego rzędu (konstytucja, ustawa, rozporządzenie) i w zakresie upoważnień wyraźnie tam udzielonych organom gminy. Hierarchia źródeł prawa została wyraźnie określona w art. 87 Konstytucji RP. Akty prawa miejscowego, stanowiące jedno ze źródeł powszechnie obowiązującego prawa, nie mogą regulować materii należących do przepisów wyższego rzędu i nie mogą być sprzeczne z nimi. W myśl art. 94 Konstytucji RP organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa.

Upoważnienie do wydawania aktów prawa miejscowego, jakim są miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, w stanie prawnym obowiązującym w dacie uchwalania zaskarżonego aktu, zawarte było w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 1999, Nr 15, poz. 139). Przepisy powołanej ustawy stanowiły, że ustalenie przeznaczenia i zasad gospodarowania terenu dokonywane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z zachowaniem warunków określonych w ustawach i należy z wyjątkami tam określonymi - do zadań własnych gminy (art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1). Wskazane upoważnienie do stanowienia aktów prawa miejscowego nie zwalnia jednak organów gminy od przestrzegania powszechnie obowiązującego prawa.