Wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2011 r., sygn. I FSK 1320/10

Przepisy, takie jak art. 111 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, nie są "specjalnymi środkami stanowiącymi odstępstwo", mającymi na celu zapobieganie przypadkom oszustw podatkowych lub unikania opodatkowania, w rozumieniu art. 27 ust. 1 szóstej dyrektywy 77/388, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2004/7.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Zając (sprawozdawca), Sędzia NSA Barbara Wasilewska, Sędzia WSA del. Roman Wiatrowski, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 14 grudnia 2007 r. sygn. akt I SA/Lu 601/07 w sprawie ze skargi M. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 19 czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2002 r. do grudnia 2004 r. oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 grudnia 2007 r., sygn. akt I SA/Lu 601/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie po rozpoznaniu skargi M. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 19 czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2002 r. do grudnia 2004 r. uchylił zaskarżoną decyzję w części obejmującej rozliczenie podatku od towarów i usług za miesiące od maja 2004 r. do grudnia 2004 r., w pozostałym zakresie skargę oddalił oraz orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w części obejmującej rozliczenie podatku od towarów i usług za miesiące od maja 2004 r. do grudnia 2004 r.

Z przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego wynikało, że podatniczka w latach 2002 -2004 prowadziła działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami spożywczymi i przemysłowymi w Areszcie Śledczym w K. w ten sposób, że nabywcami towarów w jej sklepie byli pracownicy zakładu oraz osoby odwiedzające, którzy płacili gotówkowo za kupowane towary jak również osadzeni, wobec których sprzedaż odbywała się w formie "wypisków". Polegało to na tym, że towary były wydawane za pokwitowaniem poszczególnym osadzonym na tzw. paragony, wystawiane przez Wydział Finansowy Aresztu. Następnie skarżąca otrzymywała zwrot pieniędzy od wymienionego wydziału, na co sporządzała zbiorcze faktury VAT.