Wyrok NSA z dnia 19 lipca 2011 r., sygn. II FSK 304/10

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf- Kalamala (spr.), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Jan Rudowski, Protokolant Tomasz Jankowski, po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 908/09 w sprawie ze skargi W. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 23 marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 listopada 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 908/09, mocą którego oddalono skargę W.P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r.

W motywach orzeczenia Sąd przedstawił stan sprawy.

W.P. wnioskiem z 6 września 2004 r. wystąpił o stwierdzenie nadpłaty w wysokości 32.664,44 zł w podatku dochodowym od osób fizycznych, pobranym w okresie od 1 stycznia do 30 września 2004 r. od należności zagranicznej wypłaconej przez płatnika - [...].

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego W. decyzją z 24 stycznia 2005 r. odmówił stwierdzenia ww. nadpłaty, a Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją z 18 kwietnia 2005 r. utrzymał tę decyzję w mocy. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 lutego 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1324/05, oddalił skargę na to decyzję.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 14 września 2007 r., sygn. akt II FSK 906/06, uchylił powyższe orzeczenie WSA. Za uzasadniony uznał zarzut naruszenia § 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 29 grudnia 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej jednostek budżetowych, zakładów budżetowych, gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych oraz szczegółowych zasad i terminów rocznych rozliczeń i wpłat do budżetu przez zakłady budżetowe i gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych (Dz. U. Nr 122, poz. 1333, dalej "rozporządzenie z 29 grudnia 2000 r."), obowiązującego w 2004 r., przez błędną jego wykładnię i w efekcie uznanie, iż Polskie Przedstawicielstwo Wojskowe w B. (dalej zwane "PPW") nie posiada statusu jednostki budżetowej, mającej siedzibę poza granicami RP. NSA podzielił w całości pogląd strony, że wykładnia § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia prowadzi do wniosku, że wolą ustawodawcy było włączenie przedstawicielstw wojskowych do zakresu przedmiotowego jednostek budżetowych mających siedziby poza granicami Polski. NSA wskazał ponadto, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd pierwszej instancji winien poczynić rozważania odnośnie rozróżnienia terminów "należność zagraniczna" i "dodatek zagraniczny".