Wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2010 r., sygn. II OSK 633/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Stahl Sędziowie: Sędzia NSA Jerzy Solarski Sędzia NSA Jan Paweł Tarno /spr./ Protokolant: Andrzej Bieńkowski po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Z. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2008 r. sygn. akt V SA/Wa 1783/08 w sprawie ze skargi Z. S. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia represji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

8 04 10

II OSK 633/09

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 11 grudnia 2008 r., V SA/Wa 1783/08 oddalił skargę Z. S. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z [...] listopada 2007 r., nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia represji. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd stwierdził, że stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 i art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm.) prezes sądu okręgowego, na wniosek osoby zainteresowanej, potwierdza przebywanie w więzieniach lub w innych miejscach odosobnienia na terytorium Polski na mocy skazania w latach 1944-1956, na podstawie przepisów wydanych przez władze polskie, przez sądy powszechne wojskowe i specjalne za działalność polityczną związaną z walką o suwerenność i niepodległość. Z unormowania tego wynika wprost, że prezes sądu ma jedynie dokonać oceny, czy skazanie, a więc przypisane zainteresowanemu czyny, stanowią działalność polityczną, związaną z walką o suwerenność i niepodległość. Prezes Sądu Okręgowego poza wskazaną wyżej oceną skazania, nie może dokonywać samodzielnych ustaleń faktycznych, odmiennych od ustaleń przyjętych w prawomocnym wyroku skazującym i prawomocnym postanowieniu o odmowie uznania wyroku za nieważny, którym był związany. Z ustaleń zawartych w tych orzeczeniach wynika, że przypisany skarżącemu czyn nie pozostawał w związku ze świadomą i celową działalnością zmierzającą do odzyskania przez Polskę suwerenności i niepodległości.