Wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2010 r., sygn. I GSK 1008/09

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kuba (spr.) Sędziowie del. WSA Krystyna Czajecka-Szpringer del. WSA Maria Jagielska Protokolant Magdalena Sagan po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Celnej w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 20 lutego 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 1312/08 w sprawie ze skargi E. "B." S.A. w B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [..] września 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od Dyrektora Izby Celnej w K. na rzecz E. "B." S.A. w B. kwotę 1800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Gl 1312/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. uwzględnił skargę E. "B." S.A. w B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] września 2008 r., nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym sprawy.

Pismem z dnia 26 maja 2008 r. spółka zwróciła się do Naczelnika Urzędu Celnego w K. z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku akcyzowym za październik 2006 r., twierdząc, że polskie przepisy są niezgodne z przepisami wspólnotowymi w zakresie opodatkowania podatkiem akcyzowym sprzedaży energii elektrycznej przez producentów.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r. Naczelnik Urzędu Celnego w K. odmówił stwierdzenia wnioskowanej nadpłaty, podając w uzasadnieniu, że art. 21 ust. 5 dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania wyrobów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. UE. L.03.283.51 ze zm.), dalej: dyrektywa energetyczna, nie uprawnia producentów energii elektrycznej do niepłacenia podatku w momencie wydania energii elektrycznej do sieci elektroenergetycznej. Organ, powołując się ogólnie na orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wyjaśnił, że aby stwierdzić bezpośrednią skuteczność, bezpośrednie stosowanie, czy bezpośrednie obowiązywanie prawa wspólnotowego, powinny być spełnione przesłanki precyzyjności, bezwarunkowości i bezpośredniego wskazania praw jednostki, które muszą wynikać z norm dyrektywy energetycznej. Analizując art. 21 ust. 5 dyrektywy energetycznej organ doszedł do wniosku, że producenta energii elektrycznej nie można uznać za osobę uprawnioną precyzyjnie i bezwarunkowo do niepodlegania obowiązkowi podatkowemu oraz stwierdził, że przepis ten stanowiąc o momencie powstania zobowiązania podatkowego nie rozstrzyga, na kim to zobowiązanie ciąży. Ponadto organ wyjaśnił, że jeżeli producent dostarcza energię elektryczną do odbiorców końcowych, to jest dystrybutorem i podatnikiem podatku akcyzowego i że w takim przypadku moment powstania obowiązku podatkowego ustalony w przepisach krajowych jest zgodny z prawem wspólnotowym. Z preambuły dyrektywy energetycznej wynika, iż przepisy fiskalne ustanawiane w związku z implementacją ram wspólnotowych dla opodatkowania produktów energetycznych i elektryczności należą do kompetencji państw członkowskich, a przepisy dyrektywy nie regulują kwestii terminów zapłaty podatku akcyzowego od energii elektrycznej, jak również nie określają podmiotów zobowiązanych do zapłaty tego podatku.