Wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2009 r., sygn. II FSK 591/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Gruszczyński (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, WSA del. Tomasz Zborzyński, Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 24 stycznia 2008 r. sygn. akt I SA/Sz 737/07 w sprawie ze skargi Prezydenta Miasta Inowrocławia na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 11 marca 2005 r. nr NA-2.23-7241-6/05 w przedmiocie odmowy przystąpienia do egzekucji i zwrotu tytułu wykonawczego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Prezydent miasta I. wystawił w dniu 3 listopada 2003 r. tytuł wykonawczy o numerze .../03. Wskazał w nim, że egzekucji podlega kara pieniężna, wynikająca z art. 13 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2000 r., nr 71, poz. 838 ze zm.), zwanej dalej w skrócie: "u.d.p.", w związku z pkt 7 załącznika do tej ustawy. Zobowiązanym do jej uiszczenia jest K. B., zamieszkały w S. Karę nałożono w związku z nieuiszczeniem przez zobowiązanego w dniach 1 i 27 lipca 2002 r. opłat za parkowanie na drogach publicznych (opłat parkingowych).

Postanowieniem z dnia 23 grudnia 2004 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. odmówił przystąpienia do egzekucji i orzekł o zwrocie tytułu wykonawczego. Zdaniem tego organu, nałożona kara nie wynika ani z decyzji, ani z postanowienia właściwego organu. Ponadto, u.d.p. nie określa jednoznacznie, na kogo nakładana ma być kara lub opłata dodatkowa oraz kiedy podlegają one zapłacie. W rezultacie organ ocenił, na podstawie art. 29 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 1991 r., nr 36, poz. 161 ze zm.), zwanej dalej w skrócie: "u.p.e.a.", że egzekucja jest niedopuszczalna.

Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 11 marca 2005 r., wydanym po rozpoznaniu zażalenia wierzyciela. Organ odwoławczy podzielił argumentację organu I instancji. Zauważył, że u.d.p. nie precyzuje, na kogo nakładana jest kara pieniężna. Brak jest zatem osoby zobowiązanej do jej uiszczenia. Ponadto, nie ma możliwości stwierdzenia, że zobowiązany uchyla się od zapłaty. Przepisy nie określają bowiem terminu zapłaty. Skoro z przepisu prawa nie wynika wprost, kto jest zobowiązany do uiszczenia należności i w jakim terminie ma być ona uiszczona, to brak jest podstaw do prowadzenia egzekucji.