Wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2008 r., sygn. II OSK 127/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno /spr./ Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędzia NSA Anna Łuczaj Protokolant Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Miasta [...] W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1100/07 w sprawie ze skargi Miasta [...] W. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody M. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwał Rady m. [...] W. z dnia [...], stwierdzających nieważność uchwał Rady Dzielnicy [...] m. [...] W. z dnia [...] i z dnia [...] 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie 2. zasądza od Wojewody M. na rzecz Miasta [...] W. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 16 października

2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1100/07 oddalił skargę Miasta [...] W. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody M. z [...], nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwał Rady Miasta [...] W. z [...], stwierdzających nieważność uchwał Rady Dzielnicy [...] Miasta [...] W. z [...] i z [...]. W uzasadnieniu swego orzeczenia Sąd wskazał, iż istota sprawy wyłania zagadnienie natury ogólnej, którym - jako podstawowym - w pierwszej kolejności powinien zająć się Wojewoda M., wydając zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze. Tymczasem organ jedynie w końcowej części swego uzasadnienia zasygnalizował istnienie wątpliwości w zakresie uprawnień Rady m. [...] W. do samodzielnego kwestionowania uchwał rady dzielnicy, nie odpowiadając jednak na pytanie, czy obowiązujące przepisy prawa dają podstawy do tego, by Rada m. [...] W. mogła stwierdzać nieważność uchwał rady dzielnicy. Wojewoda rozstrzygnął o merytorycznej stronie uchwał Rady Dzielnicy [...] m. [...] W., podjętych na sesjach w dniu [...] i w dniu [...], wywodząc, że są one zgodne z prawem, i że Rada m. [...] W. nie miała podstaw, by stwierdzić ich nieważność, natomiast zaniechał zbadania, czy Rada w ogóle miała legitymację do ich kwestionowania. Uchybienie to czyni błędnym uzasadnienie Wojewody M., nie wpływa jednak na trafność podjętego aktu nadzoru co do samej zasady.