Wyrok NSA z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. II FSK 1772/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (sprawozdawca), Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędzia NSA Jerzy Rypina, Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjne R. T. i A. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 23 maja 2006 r. sygn. akt I SA/Łd 995/05 w sprawie ze skargi R. T. i A. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 22 czerwca 2005 r. nr [...], [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R. T. i A. T. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Łd 995/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę R. i A. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 22 czerwca 2005 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. W uzasadnieniu wskazano, iż organy podatkowe w wyniku przeprowadzonej kontroli uznały, że Skarżący zaniżył przychód z prowadzonej działalności gospodarczej (ze sprzedaży paliw, ze świadczenia usług transportowych i z nieodpłatnych świadczeń) i zaniżył koszty uzyskania przychodu. Organy podatkowe uznały, na podstawie § 11 ust. 1, ust. 3, ust. 4 pkt 1 i ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. Nr 116, poz. 1222 z późn. zm.), prowadzoną przez podatnika księgę przychodów i rozchodów za nierzetelną. Organ odwoławczy wskazał, że dane wynikające z ksiąg podatkowych nie pozwalały na określenie podstawy opodatkowania, co w myśl art. 23 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. Nr 137 poz. 926 ze zm.), dalej w skrócie "o.p.", stanowiło powód określenia dochodu w drodze oszacowania. Na podstawie dowodów zakupu i sprzedaży dokonano określenia niedoboru sprzedaży paliwa i oleju opałowego, jak również niedoboru zakupu oleju napędowego. Z akt sprawy wynikało, że niezaewidencjonowany przychód ze sprzedaży paliw i usług transportowych stanowił 44,86 % ujawnionego obrotu, przy czym nieujawniony przychód udowodniony fakturami stanowił 0,89 % ujawnionego przychodu. Ponadto niezaewidencjonowane koszty działalności stanowiły 37,48 % ujawnionych kosztów, przy czym nieujawnione koszty udowodnione fakturami wystawionymi dla PHU "A." stanowiły 8,42 % ujawnionych kosztów. Organ odwoławczy podkreślił, że w myśl wyżej powołanych przepisów prowadzona przez podatnika podatkowa księga przychodów i rozchodów była nierzetelna, a więc nie mogła stanowić dowodu w postępowaniu podatkowym. Do szacowania niezaewidencjonowanego przychodu z tytułu sprzedaży paliw i oleju opałowego przyjęto metodę inną niż określone w art. 23 § 3 o.p., uwzględniającą specyfikę kontrolowanego podmiotu wynikającą z możliwości rachunkowego ustalenia ilości towarów handlowych w zakupie i sprzedaży na podstawie posiadanej dokumentacji, oparto na ilości sprzedaży oraz zakupu poszczególnych asortymentów towarów handlowych, ustalonej na podstawie ilościowego rozliczenia zakupów z okazanych faktur VAT oraz ilościowego rozliczenia sprzedaży za podstawie faktur VAT sprzedaży, paragonów fiskalnych dotyczących sprzedaży detalicznej z uwzględnieniem ilości różnic remanentowych na początek i koniec okresu rozliczeniowego oraz z uwzględnieniem ilości paliwa zużytego przez Stronę na potrzeby własne związane z działalnością. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, wyliczony w ten sposób przychód, jak również koszty z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej były oparte o stan rzeczywisty na podstawie dowodów zebranych na etapie postępowania i zgodnie z art. 187 § 1 o.p. wyczerpująco zbadanych. Odnosząc się natomiast do faktu kradzieży benzyny i oleju opałowego organ odwoławczy stwierdził, że podatnik w trakcie przesłuchania w charakterze strony, które odbyło się w dniu 26 stycznia 2005 r. oświadczył, że w 2002 r. nie poniósł żadnych strat w towarach handlowych, które wynikałyby z przyczyn losowych (w tym z powodu kradzieży). Z protokołu przesłuchania w dniu 18 stycznia 2005 r. wynikało, że dokumenty dotyczące P.H.U. "A.", w tym rolki z kasy fiskalnej, zostały skradzione podatnikowi w nocy z 7 na 8 lipca 2003 r. podczas włamania do stacji paliw. Kradzież ta nie była zgłaszana organom ścigania, ponieważ włamanie dotyczyło przede wszystkim usiłowania kradzieży paliwa. W ocenie organu, trudno uznać próbę usiłowania kradzieży jako faktyczną kradzież paliwa, a sugerowana kradzież nie mogła być przyczyną powstania nadwyżki paliwa (oleju napędowego). Dyrektor Izby Skarbowej wskazał również, iż zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 1993 r., nr 90, poz. 416 ze zm.), wartość otrzymanego nieodpłatnego świadczenia z tytułu korzystania nieodpłatnie z naczep samochodowych do przewozu towarów (wywóz ziemi, transport cukru) użyczanych podatnikowi przez sąsiadów (protokół przesłuchania pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania z dnia 18 stycznia 2005 r.) określono w oparciu o zeznania podatnika oraz ceny rynkowe wynajmu przyczep samochodowych.