Wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2008 r., sygn. II FSK 525/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Krzymień, Sędzia NSA: Włodzimierz Kubiak, Sędzia del. WSA: Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Protokolant Agnieszka Lipiec, po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. S.A. z siedzibą w C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 grudnia 2006 r. sygn. akt I SA/Lu 493/06 w sprawie ze skargi T. S.A. z siedzibą w C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 29 maja 2006 r. nr [...] w przedmiocie straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. S.A. z siedzibą w C. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w L. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, 3) zarządza zwrot kwoty 17 (siedemnaście) złotych na rzecz T. S.A. z siedzibą w C. z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z tytułu nadpłaconego wpisu od skargi kasacyjnej.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 6 grudnia 2006 r., sygn. akt I SA/Lu 493/06, oddalił skargę T. SA w C., zwaną dalej Spółką, na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 29 maja 2006 r. nr (...) w przedmiocie określenie wysokości straty poniesionej za 2001 r. Podstawą prawną powyższego orzeczenia Sądu I instancji był art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. ), określanej dalej p.p.s.a.

Z ustaleń stanu faktycznego podanego w zaskarżonym wyroku wynika, że wyrokiem z dnia 21 grudnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, zwany dalej WSA, uchylił w całości decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 12 lipca 2005 r., utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 13 maja 2005 r. określającą T. S.A. w C. wysokość straty poniesionej w 2001 r. w kwocie 1.075.278,96 zł. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia WSA wskazał, iż przedmiotem sporu między stronami była możliwość zaliczenia przez T. S.A. w C. do kosztów uzyskania przychodów w 2001 r. dwu elementów: (1) wydatków związanych z utrzymaniem pawilonów wypoczynkowych oraz (2) odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Odnosząc się do pierwszego z wymienionych elementów WSA wskazał na treść art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych ( tekst. jedn. Dz.U. z 2000 roku, nr 54, poz. 654, ze zm.), zwanej dalej u.p.d.o.p. oraz fakt, że jego brzmienie nie pozostawia wątpliwości, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki, w stosunku do których wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z ustaleń organów podatkowych wynika, że przedmiotowe pawilony nie były wykorzystywane na cele usług rekreacyjnych i wypoczynkowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i tych okoliczności strona skarżąca nie kwestionuje. Trafne więc, w ocenie WSA, było stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, iż sam zapis w statucie Spółki stanowiący o takim zakresie działalności, nie jest wystarczającym do uznania, że wydatki poniesione na utrzymanie pawilonów są kosztem podatkowym. Pawilony nie służyły również w prowadzonej w Spółce działalności socjalnej (art. 16 ust. 1 pkt. 55 u.p.d.o.p.), a zatem koszt ich utrzymania nie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów strony skarżącej. Twierdzenia strony, co do wykorzystywania spornych obiektów na cele narad, szkoleń, spotkań z kontrahentami nie zostały zaś udowodnione, a to na podatniku spoczywał ciężar dowodowy w tym zakresie. Odnosząc się do drugiego spornego elementu, WSA wskazał na treść art. 16 ust.1 pkt 9 lit. b u.p.d.o.p. i wywiódł, iż przepisy podatkowe uzależniają zaliczenie odpisów na ZFŚS do kosztów uzyskania przychodów od spełnienia dwóch warunków: (1) odpisy na fundusz dokonane były zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, (2) równowartość tych odpisów została wpłacona na rachunek bankowy tego funduszu. Skoro organy podatkowe obu instancji nie kwestionowały dokonania przez skarżącą odpisów w sposób zgodny z przepisami ustawy o ZFŚS, to T. S.A., jako pracodawca mogła zaliczyć do kosztów środki odpisu z chwilą przekazania ich na ten rachunek.