Wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. II FSK 580/07

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia WSA del. Hanna Kamińska (sprawozdawca), Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. Z. L. sp. z o. o. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 grudnia 2006 r. sygn. akt I SA/Wr 1565/05 w sprawie ze skargi A. Z. L. sp. z o. o. w L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 31 października 2005 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001 r. oraz odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu zaliczek za marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień 2001 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. na rzecz A. Z. L. sp. z o. o. w L. kwotę 7.330 (siedem tysięcy trzysta trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z 15 grudnia 2006r. sygn. I SA/Wr 1565/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę A. Spółka z o. o. w L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 31 października 2005r. przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001r. oraz odsetek za zwłokę od zaległości z tytułu zaliczek za marzec - sierpień 2001r.

Wyrok ten został wydany na tle następującego stanu faktycznego przyjętego przez Sąd I instancji :

Decyzją z dnia 31 października 2005r. nr (...) Dyrektor Izby Skarbowej w W. uchylił w części decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego w W. z dnia 15 kwietnia 2005r. i określił A. Spółka z o. o. w L. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych za 2001r. w kwocie 365.892 zł oraz odsetki za zwłokę od zaległości z tytułu zaliczek na podatek dochodowy za okres marzec - sierpień 2001r. Organy podatkowe zakwestionowały, jako koszt uzyskania przychodów, kwotę kar umownych, we wskazanej wysokości, wypłaconych przez Spółkę pracownikom, ponieważ wypłata ta stanowiła wykonanie zobowiązań udziałowca Spółki, tj. P. S.A. w T., wynikających z umowy sprzedaży udziałów A. Zakłady (...), zawartej w dniu 10 lutego 1998 r. pomiędzy Skarbem Państwa Rzeczypospolitej Polskiej jako sprzedającym a Przedsiębiorstwem H. S.A. w T. jako kupującym. Na podstawie art. 5 § 2 ust. 1 pkt 1 umowy, kupujący zobowiązał do podwyższenia pracownikom Spółki wynagrodzeń w pierwszym i w drugim roku obrachunkowym od dnia podpisania umowy. Natomiast zgodnie z art. 7 § 2 ust. 2 umowy, w przypadku nie wywiązania się z powyższego zobowiązania kupujący zapłaci na rzecz każdego pracownika karę umowną, stanowiąca 100 % kwoty wynagrodzenia, o które kupujący winien podwyższyć płacę danemu pracownikowi. W związku z niezrealizowaniem postanowień wynikających z art. 5 § 2 ust. 1 pkt 1 umowy kupujący zobowiązany był do wypłaty pracownikom A. w L. kar umownych, o których mowa w art. 7 § 2 ust. 2. W rezultacie, w dniu 9 listopada 2001 r. doszło do podpisania przez A. w L. i H. S.A. z większością uprawnionych pracowników porozumień, w których do wypłaty indywidualnie uzgodnionych kar zobowiązał się A. w L. W stosunku do pozostałych pracowników Sąd Rejonowy w L. IV Wydział Pracy uznał H. S. A. za stronę zobowiązaną do wypłaty kar. Wobec powyższego organ podatkowy stwierdził, że bez wątpienia tylko H. S.A. był zobowiązany do wypłaty kar umownych na rzecz pracowników A. w L.. Gdyby obowiązek wypłaty kar ciążył na Spółce A. w L. z tytułu bycia pracodawcą, to nie byłoby potrzebne przejmowanie zobowiązań od H. S. A. i powoływanie się na brak sprzeciwu ze strony Skarbu Państwa. Organ odwoławczy zauważył również, że w stosunku do kar wynikających z zawartych z pracownikami porozumień można mówić o przekazaniu między H. S.A. a A. w L. zobowiązań, to w odniesieniu do kar wynikających z wyroków Sądu Rejonowego nie miało miejsce przeniesienie zobowiązań oraz przyzwolenie Skarbu Państwa na takie rozwiązanie. Ponadto podjęte z pracownikami negocjacje trójstronne, jak i rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego dotyczyły wysokości kar i ich wypłaty, wynikających z art. 7 umowy, a nie wysokości tzw. pakietu socjalnego, o którym mowa w art. 5 umowy. Dlatego też nie można przyjąć, że na Spółce ciążył obowiązek wypłaty tych kar tylko z tego względu, że Spółka była pracodawcą, a beneficjentami tych wypłat pracownicy.