Orzeczenie
Wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2007 r., sygn. II OSK 1783/06
Każde wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym, na które obywatel polski nie otrzymał zgody właściwego organu, bez względu na rodzaj tej służby, rodzi skutek w postaci utraty z mocy prawa obywatelstwa polskiego na podstawie art. 11 pkt 2 ustawy z 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz.U. RP Nr 7, poz. 44 z późn. zm.).
Ustalenie przesłanki utraty obywatelstwa polskiego związanej ze wstąpieniem do służby wojskowej w państwie obcym następuje wprawdzie na podstawie przepisów prawa polskiego, ale może wymagać uwzględnienia przepisów prawa obcego, regulujących rodzaje służby wojskowej i zasady jej odbycia w państwie, w którym obywatel polski taką służbę podjął
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie: Sędzia NSA Jacek Chlebny (spr.) Sędzia NSA Teresa Kobylecka Protokolant Anna Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2007r., na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I.H.G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2006 r. sygn. akt IV SA/Wa 2361/05 w sprawie ze skargi I.H.G. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] października 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę I.G. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] października 2005 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Pismem z dnia 29 marca 2005 r. skarżący wystąpił z wnioskiem do Wojewody Lubelskiego o stwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego. W toku rozpoznawania sprawy wojewoda ustalił, że skarżący urodził się w dniu 9 lutego 1925 r. w B., jako I.H.G., syn I.L. i E.R., z domu E. W 1936 r. skarżący wyjechał wraz z rodzicami do Palestyny, zaś z dniem 15 maja 1948r. nabył obywatelstwo Izraela. Z uwagi na to, że w okresie od 1 lipca 1949 r. do 31 sierpnia 1975 r. skarżący był żołnierzem sił rezerwowych Wojsk Obrony Izraela, decyzją z dnia [...] czerwca 2005r. Wojewoda Lubelski odmówił stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez skarżącego i stwierdził, że od dnia 1 lipca 1949 r. nie posiada on obywatelstwa polskiego. Utratę obywatelstwa organ I instancji powiązał z przesłanką z art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz.U. RP Nr 7, poz. 44 z późn. zm.), dalej jako: ustawa lub: ustawa o obywatelstwie Państwa Polskiego. Zgodnie z powołanym przepisem, utrata obywatelstwa polskiego następowała przez przyjęcie urzędu publicznego lub wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego wojewody, wyrażonej, w przypadkach zamiaru wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym, w porozumieniu z właściwym dowódcą okręgu. Utrzymując w mocy decyzję Wojewody Lubelskiego Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców zgodził się z organem I instancji, że skarżący utracił obywatelstwo polskie z mocy prawa na podstawie art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego, przez wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym. Organ odwoławczy stwierdził jednak, że wbrew stanowisku wyrażonemu w decyzji organu I instancji nie można uznać, że służba w rezerwie może być uznana za czynną służbę wojskową, polegającą na przyjęciu obowiązków w obcym wojsku (art. 7 pkt 1 lit. b ustawy z 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku obrony, Dz. U. Nr 25, poz. 220 ze zm.). Wobec powyższego za nieuprawnione uznał stanowisko Wojewody Lubelskiego, zgodnie z którym z dniem przeniesienia skarżącego do rezerwy utracił on obywatelstwo polskie na skutek wstąpienia do służby w obcym wojsku. Jednocześnie, kierując się potrzebą dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a więc ustalenia, czy skarżący został powołany do odbycia czynnej służby wojskowej w obcym wojsku, organ drugiej instancji zwrócił się do pełnomocnika skarżącego o przesłanie zaświadczenia potwierdzającego przebieg całej służby wojskowej skarżącego. Odpowiadając na wezwanie strona wskazała, że jedynym dokumentem, który może przedstawić jest przesłane już w toku postępowania pierwszej instancji, zaświadczenie z dnia [...] lutego 2005 r. o odbyciu obowiązkowej służby rezerwowej. W tych okolicznościach organ odwoławczy uznał, że wiek skarżącego w dacie przeniesienia do rezerwy oraz fakt zamieszkiwania w Palestynie w okresie walk o powstanie państwa Izrael pozwala przyjąć, iż przed dniem przeniesienia do rezerwy skarżący odbył czynną służbę wojskową w wojsku Izraela. Biorąc natomiast pod uwagę odmowę przesłania przez wnioskodawcę żądanego zaświadczenia o służbie wojskowej, bądź pisemnego potwierdzenia przez Wojsko Obrony Izraela odmowy wydania wyżej wymienionego dokumentu, organ drugiej instancji nie znalazł podstaw do zmiany decyzji wojewody.
-
keyboard_arrow_right