Wyrok NSA z dnia 7 marca 2007 r., sygn. I OSK 845/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędziowie NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Henryk Ożóg Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 2105/05 w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 3 marca 2006 r., sygn. akt II SA 2105/05 uchylił decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych 3 października 1968 r., nr [...] o zwolnieniu ze służby w Milicji Obywatelskiej J. S.. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji, będąc postępowaniem nadzwyczajnym, służy wyeliminowaniu z obrotu prawnego takiej decyzji ostatecznej, która obarczona jest jedną z kwalifikowanych wad, wymienionych w art. 156 § l kpa.

J. S., żądając stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 3 października 1968 r., wskazał w swym wniosku jednocześnie na brak podstawy prawnej i rażące naruszenie prawa, o których mowa w art. 156 § l kpa.

Analizując ww. decyzję w aspekcie zastosowanej podstawy prawnej, nie można podzielić stanowiska skarżącego i w rezultacie należy zgodzić się z organem, że zarządzenie personalne, na podstawie którego doszło do zwolnienia skarżącego z MO zostało wydane na istniejącej wówczas podstawie prawnej, albowiem użyty przepis w istocie obowiązywał. Przez brak podstawy prawnej rozumie się fakt, iż decyzja rzeczywiście podstawy takiej nie ma na gruncie obowiązującego prawa (por. wyrok NSA z dnia 8 lutego 1983 r., sygn. akt I SA 1294/82, ONSA 1983, nr l, poz. 5). Podstawę materialnoprawną omawianej decyzji stanowił art. 52 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 31 stycznia 1959r. o służbie funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej (Dz. U. Nr 12, poz. 69). Zgodnie z jego brzmieniem, "funkcjonariusza można zwolnić ze służby, gdy wymaga tego ważny interes służby". Cytowany przepis posługiwał się zwrotem "funkcjonariusza można zwolnić", co wskazuje, że decyzje wydawane na jego podstawie miały charakter uznaniowy. Jednak uznaniowość w tego rodzaju sprawach nie mogła być wyrazem dowolności, toteż organ administracji, wydając taką decyzję, musiał badać sprawę w zakresie dyrektyw ustawowych, jak również zebrać i rozważyć cały materiał dowodowy w danej sprawie. Jest to szczególnie istotne w sytuacji, gdy przepis prawa posługuje się pojęciem niedookreślonym, nieostrym, nieposiadającym jednoznacznej definicji. Takim pojęciem niewątpliwie jest "ważny interes służby". Zatem, by możliwym było zastosowanie podstawy z art. 52 ust. 2 pkt 7 ustawy o służbie funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej, ówczesny Minister Spraw Wewnętrznych musiał wskazać - w sposób nie budzący wątpliwości - powody, dla których zwolnienie J. S. ze służby w MO było podyktowane ważnym interesem służby i na czym zagrożenie tegoż interesu, ze strony skarżącego, polegało.