Wyrok NSA z dnia 11 maja 2006 r., sygn. II FSK 682/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (spr.), Sędziowie NSA Krystyna Nowak, Joanna Kuczyńska, Protokolant Magdalena Gródecka, po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Bożeny T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 2 grudnia 2004 r. sygn. akt I SA/Łd 854/04 wydanego w sprawie ze skargi Bożeny T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia 19 lipca 2004 r., (...) w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2002 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2004 r., I SA/Łd 854/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Bożeny T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia 19 lipca 2004 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2002 r. Jak wskazano w uzasadnieniu, powyższa decyzja utrzymała w mocy decyzję Prezydenta Miasta T. z dnia 29 kwietnia 2004 r. /wydaną w wyniku wznowienia postępowania podatkowego/ uchylającą w całości poprzednią decyzję w sprawie /z dnia 9 kwietnia 2002 r./ i ustalającą zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2002 r. W pierwotnej bowiem deklaracji dotyczącej nieruchomości położonej w T. Skarżąca wykazała do opodatkowania za 2002 r. jedynie grunty niezabudowane o powierzchni 6.501 m2 oraz budynek o powierzchni 65 m2, podczas gdy zgodnie z aktem notarialnym z dnia 31 grudnia 1996 r. przedmiotowa nieruchomość, nabyta przez Skarżącą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, składała się z gruntu o powierzchni 6.501 m2, na którym znajdował się budynek produkcyjny o powierzchni 1.516 m2 oraz budynek magazynowy o powierzchni 123 m2. Informację o powyższych okolicznościach, stanowiących podstawę wznowienia postępowania, organ podatkowy otrzymał w grudniu 2003 r. od Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. Z dokonanych przez organy podatkowe ustaleń wynikało, iż bezpośrednio po zakupie Skarżąca wprowadziła przedmiotowe budynki do ewidencji środków trwałych, jako przyjęte do używania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz dokonywała od wartości tych środków trwałych odpowiednich odpisów amortyzacyjnych. Według organu powołane przez Stronę kwestie dotyczące braku faktycznego wykorzystywania budynków ze względu na ich stan techniczny nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do zastosowania do opodatkowania stawki podatkowej innej niż to wynika z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, w brzmieniu obowiązującym w latach 1999-2002, albowiem klauzula o niemożności wykorzystania budynku do prowadzenia działalności gospodarczej "ze względów technicznych" została wprowadzona do art. 1a ust. 1 pkt 3 wymienionej ustawy dopiero od dnia 1 stycznia 2003 r. W powyższym zakresie organ stwierdził także, że w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego stwierdzenie strony, jakoby stan techniczny budynku, a zwłaszcza stan dachu uniemożliwiał jego faktyczne użytkowanie nie znajduje dostatecznego potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym, w tym również w przedłożonej przez stronę opinii rzeczoznawcy. Powołując się na orzecznictwo sądowe organ stwierdził, iż konieczność remontu oraz prowadzenie remontu budynku związanego z działalnością gospodarczą nie zwalnia podatnika od obowiązku zapłaty podatku od nieruchomości według stawki podatkowej właściwej dla tego rodzaju budynków.