Wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2006 r., sygn. II FSK 593/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędziowie NSA Stefan Babiarz (spr.), Jacek Brolik, Protokolant Marta Sarnowiec, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej Mirosława T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 24 stycznia 2005 r. sygn. akt I SA/Gl 40/04 w sprawie ze skargi Mirosława T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 5 grudnia 2003 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Mirosława T. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2005 r., I SA/Gl 40/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Mirosława T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 5 grudnia 2003 r., (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Sąd ustalił, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika (...) Urzędu Skarbowego w K. z dnia 29 sierpnia 2003 r., (...) określającą zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 r. w kwocie 65.229,50 zł. Organ pierwszej instancji przyjął za podstawę opodatkowania dochód w wysokości 196.486,87 zł, przy zeznanym w wysokości 166.771,49 zł. Przyczyną określenia zobowiązania w innej wysokości niż wynikało to z zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2002, było stwierdzenie zaniżenia przychodu firmy za listopad 2002 r. o kwotę 29.715,38 zł. na skutek zaksięgowania faktury korygującej z dnia 28 listopada 2002 r. do faktury z dnia 23 września 2002 r.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy powołał się na przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ - zwana dalej updof, wskazując, iż zgodnie z jego treścią za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączaniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Powołując się na umowę wskazał, że firma "D." zobowiązała się na zlecenie zleceniodawcy, do prowadzenia pośrednictwa oraz doradztwa handlowego w zakresie spraw dotyczących wyrobów przemysłu hutniczego i metalowego, za wykonanie których zleceniodawca zobowiązał się do zapłaty kwoty 11.000 marek zachodnioniemieckich.