Wyrok NSA z dnia 14 lipca 2005 r., sygn. FSK 2621/04

1. Zarzut naruszenia przez WSA art. 141 § 4 p.p.s.a. jawi się jako całkowicie chybiony, skoro w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd zawarł wszystkie niezbędne elementy, w szczególności zaś wskazał podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie.2. Organy podatkowe powinny przy tym mieć na uwadze, że podmioty uczestniczące w obrocie prawnym mają, zgodnie z art. 353 kodeksu cywilnego, szeroki zakres swobody w modelowaniu treści podejmowanych przez siebie czynności prawnych. Nie można zatem tym podmiotom stawiać zarzutu obejścia prawa podatkowego, gdy wykorzystują one możliwości obniżenia obciążenia podatkowego w granicach dozwolonych prawem, tj. przeprowadzają daną operację gospodarczą w sposób - z podatkowego punktu widzenia - najbardziej dla nich korzystny. Skoro WSA, podzielając prawna ocenę stanu faktycznego ustalonego przez organy podatkowe, uczynił to w sposób odpowiadający tym wymaganiom, w szerokim zakresie uzasadnił przy tym swoje stanowisko, nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż nie ustalono zamiaru, jaki przyświecał stronie. Zamiar ów można przecież zrekonstruować jedynie w drodze analizy okoliczności obiektywnych, w których doszło do podjęcia zakwestionowanej czynności prawnej. Te ostatnie prowadzą zaś do wniosku, iż skarżąca stała się stroną tej czynności, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w celu uzyskania zwrotu podatku naliczonego.3. O sytuacji opisanej w art. 27 ust. 8 ustawy z dnia 8.01.1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, mającego charakter szczególny w stosunku do unormowań zawartych w art. 27 ust. 5 i 6 ustawy, mogła być mowa jedynie wtedy, gdy podatnik otrzymał kwotę zwrotu różnicy podatku lub kwotę zwrotu podatku naliczonego. Nieotrzymanie tego zwrotu powodowało zatem, że dyspozycja analizowanego przepisu nie mogła zostać zrealizowana. W praktyce oznaczało to, że nie można było jedynie ustalić dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług, ponieważ prawidłową wysokość zobowiązania w tym podatku należało określić na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z 1993 r.