Wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. II OSK 115/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Rzążewska (spr.), Sędziowie NSA Barbara Gorczycka - Muszyńska, Zygmunt Zgierski, Protokolant Łukasz Celiński, po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. S., E. S., D. B. i W. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 września 2004 r. sygn. akt II SA/Po 285/04 w sprawie ze skargi P. S., E. S., D. B. i W. P. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zarzutów do projektu planu miejscowego 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu 2) zasądza od Rady Miasta [...] na rzecz skarżących - P. S., E. S., D. B. i W. P. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 września 2004r oddalił skargę P. S., E. S., D. B. i W. P. na uchwałę Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] zarzut skarżących do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "[...]".

W uzasadnieniu swego stanowiska Sąd podniósł, że wprawdzie ustalenia projektu planu dotyczą interesu prawnego skarżących, jako współwłaścicieli nieruchomości leżącej w obrębie terenu objętego opracowanym projektem planu, to obowiązek uwzględnienia zarzutu do planu powstaje wtedy, gdy naruszenie interesu prawnego jest związane z naruszeniem porządku prawnego. Nie ma obowiązku uwzględnienia zarzutu gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia nastąpiło zgodnie prawem w granicach władztwa planistycznego przysługującego gminie z mocy art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowania przestrzennym /Dz. U. z 1999r. Nr 15 poz. 139 ze zm./ zwanej dalej ustawą. Swoboda gminy w ustaleniu przeznaczenia i zasad gospodarowania terenu podlega pewnym ograniczeniom, musi bowiem być zachowana sformalizowana procedura sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określona w art. 18 ust. 2 ustawy. W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie Rada Miasta dochowała postanowień wymienionego przepisu a zatem skarżący mieli zapewnioną ochronę swych interesów. Odnosząc się do zarzutów skargi, że projekt planu przewiduje rozwiązania, które w przypadku uchwalenia planu pozbawią skarżących prawa własności i uniemożliwią prowadzenie działalności gospodarczej na należącej do nich nieruchomości Sąd podniósł, że w postępowaniu dotyczącym uchwalania projektu planu nie są przesądzane kwestie własności do gruntu, choć niewątpliwie przeznaczenie danego terenu w planie na cele publiczne może prowadzić w przypadku realizacji tego planu do wywłaszczenia przy braku zgody na dobrowolne wyzbycie się w drodze umowy prawa do nieruchomości. Nie jest to jednak tożsame z naruszeniem prawa, bowiem ustawodawca przyznał gminie prawo do uchwalania planów miejscowych, w których określone tereny mogą być przeznaczane dla realizacji celów publicznych /art. 10 ust. 1 pkt 5 ustawy/ Sąd ocenił, że uchwalając zaskarżoną uchwałę Rada Miasta kierowała się interesem publicznym, bowiem sporna działka ma być przeznaczona na poszerzenia terenu istniejącej zajezdni miejskiej, co jest niezbędne wobec rozbudowy miasta i rozbudowy sieci komunikacji miejskiej a sąd miał też na uwadze, że takie przeznaczenie działki skarżących było przewidziane we wszystkich obowiązujący od 1975r. planach zagospodarowania przestrzennego, a więc sytuacja skarżących nie uległa zmianie w wyniku zaskarżonej uchwały. Projekt planu jest zgodny z przepisami o ochronie środowiska, co wynika z wykonanych opracowań dotyczących ochrony środowiska. W podsumowaniu swych rozważań Sąd podniósł, że skoro w czasie prac nad projektem kwestionowanego planu Rada Miasta [...] zachowała wymagania procedury określone w art. 18 ust. 2 ustawy to należy uznać, że działała w ramach przysługującego jej władztwa planistycznego i przysługujących jej z tego tytułu uprawnień nie nadużyła.