Wyrok NSA z dnia 6 wrzenia 2005 r., sygn. FSK 2136/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędziowie NSA Stanisław Bogucki, Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (spr.), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 6 września 2005 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "A." Spółki z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 czerwca 2004 r. sygn. akt I SA/Wr 504/03 w sprawie ze skargi "A." Spółki z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 6 stycznia 2003 r. (...) w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000 r., zaległości podatkowej oraz odsetek za zwłokę 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "A." Spółki z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

FSK 2136/04

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją z dnia 18 września 2001 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. określił "A." spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. należny podatek dochodowy od osób prawnych za rok 2000 w kwocie 21.654 zł, zaległość w tym podatku w kwocie 11.006 zł oraz odsetki za zwłokę w kwocie 5.120 zł. Uznał, iż podatniczka zawyżyła koszty uzyskania przychodu o czynsz najmu autobusu w okresie od stycznia do lutego 2000 oraz o koszty napraw wynajętych autobusów, dokonanych po ich zwrocie i po zakończeniu stosunku najmu.

Decyzją z dnia 6 stycznia 2003 r. Izba Skarbowa w W., w wyniku odwołania podatniczki, uchyliła w części decyzję organu I instancji i określiła stronie zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych w wysokości niższej niż organ I instancji, ale wyższej niż wynikająca z zeznania podatniczki, zaległość w tym podatku oraz odsetki za zwłokę. Organ odwoławczy podzielił zarzuty podatniczki odnośnie prawidłowości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kosztów związanych z naprawą autobusów po ich zwrocie na rzecz wynajmującego. Izba podtrzymała natomiast stanowisko organu I instancji odnośnie braku podstaw do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu kwoty 15.000 zł z tytułu czynszu najmu autobusu marki Mercedes w okresie od stycznia do lutego 2000 r. Autobus ten został wynajęty skarżącej na podstawie umowy z dnia 4 stycznia 2000 r. Na podstawie wersji tej umowy, przedstawionej w trakcie kontroli najemca /podatniczka/ zobowiązany był do zapłaty wynajmującemu należności w kwocie 7.500 zł, a należność ta płatna miała być po wystawieniu faktury VAT w połowie okresu użytkowania. Umowę tę zmieniono aneksami- pierwszym z dnia 25 lutego 2000 r., przedłużającym okres obowiązywania umowy do 31 maja 2000 r. i ustalającym wysokość czynszu od 1 marca 2000 r. na 4.500 zł miesięcznie, drugim z dnia 31 maja 2000 r. przedłużającym okres najmu /przy dotychczasowym czynszu/ do 31 października 2000 r. i trzecim aneksem z dnia 28 sierpnia 2000 r., przedłużającym okres najmu /przy niezmienionym czynszu/ do 31 grudnia 2000 r. Z tytułu najmu wynajmujący wystawił faktury z 31 stycznia 2000 r. na kwotę 15.000 zł za styczeń 2000 r., z dnia 29 lutego 2000 r. na kwotę 15.000 zł za luty 2000 r., z dnia 31 lipca 2000 r. na kwotę 22.500 zł za okres od marca do lipca 2000 r., z 31 lipca 2000 r. na kwotę 9.000 zł za sierpień i wrzesień 2000 r. Wobec różnicy między treścią umowy i treścią dwóch pierwszych faktur strona, na żądanie organu wyjaśniła, iż w umowie popełniono błąd pisarski, wynikający z używania wzorca komputerowego umowy, a kwota czynszu została przypisana do niewłaściwego okresu. Do wyjaśnień dołączono umowę wraz z aneksami. Umowa ta różniła się w stosunku do tej okazanej w czasie kontroli osobą wynajmującego /w umowie okazanej poprzednio był nim "A." Andrzej B., a w załączonej do wyjaśnień - Andrzej B./, inna była treść par. 3 dotyczącego zapłaty czynszu /w umowie załączonej do wyjaśnień czynsz ten określono na 15.000 zł, płatny był w ciągu 14 dni od wystawienia faktury VAT/, pierwszą wersję umowy podpisała w imieniu wynajmującego pełnomocnik Zofia W., zaś drugą - Andrzej B. Organy wskazały, iż strona ostatecznie nie wyjaśniła, na czym polegał błąd pisarski i dlaczego w czasie postępowania podatkowego okazano umowę o treści innej niż okazana wcześniej kontrolującym. Ponadto z żadnej z wersji umowy nie wynika, iż czynsz w okresie od stycznia do lutego 2000 r. wynosił 15.000 zł miesięcznie. Stąd zaliczenie w poczet kosztów uzyskania przychodu czynszu za ten okres w kwocie przekraczającej 15.000 zł nie ma uzasadnienia w zebranym materiale dowodowym i narusza art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.