Wyrok NSA z dnia 8 wrzenia 2005 r., sygn. FSK 2215/04

Przy obecnej redakcji art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ przepisy prawa ustrojowego mogą być podstawą zarzutu naruszenia przepisów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Krzymień (spr.), Sędziowie NSA Grzegorz Borkowski, Jan Grzęda, Protokolant Magdalena Gródecka, po rozpoznaniu w dniu 8 września 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Jana W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 czerwca 2004 r. sygn. akt III SA 2000/02 w sprawie ze skargi Jana W. na decyzję Ministra Finansów z dnia 25 czerwca 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania podatkowe oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Jana W. na decyzję Ministra Finansów z dnia 25 czerwca 2002 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania podatkowe. Jak wskazano w uzasadnieniu, powyższą decyzją Minister Finansów na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, utrzymał w mocy własną decyzję z 23 sierpnia 2001 r. odmawiającą wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Izby Skarbowej w S. z 3 lipca 1996 r., utrzymującej w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w S. z 21 marca 1996 r. W związku ze zmianą - po wznowieniu postępowania - wysokości zaległego zobowiązania podatkowego Spółki w podatku dochodowym za 1993 r., postanowieniem z dnia 5 listopada 1997 r. Izba Skarbowa w S. wznowiła postępowanie w sprawie orzeczenia o odpowiedzialności Skarżącego za zaległości podatkowe tejże Spółki. W trakcie postępowania wznowieniowego pełnomocnik Skarżącego, pismem z dnia 15 września 1998 r. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Skarbowego w S. z dnia 21 marca 1996 r. Powyższy wniosek został również podtrzymany w odwołaniu od decyzji Izby Skarbowej w W. z dnia 6 listopada 2000 r. odmawiającej uchylenia decyzji z dnia 3 lipca 1996 r. Odmawiając wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Skarbowego Minister Finansów podkreślił, iż decyzją ostateczną w przedmiocie orzeczenia odpowiedzialności za zaległości podatkowe Spółki jest decyzja Izby Skarbowej w S. z dnia 3 lipca 1996 r. utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji, a zatem tylko w odniesieniu do tej decyzji mogłoby być prowadzone postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności. Dopiero w przypadku stwierdzenia przez Ministra Finansów nieważności decyzji ostatecznej, byłoby możliwe prowadzenie przez Izbę Skarbową w W. Ośrodek Zamiejscowy w S. postępowania w sprawie ewentualnego uchylenia decyzji Urzędu Skarbowego w S. z 21 marca 1996 r. Ponadto, zdaniem Ministra Finansów, na przeszkodzie wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia 3 lipca 1996 r. stoją przepisy art. 249 par. 1 Ordynacja podatkowa, obligujące organ podatkowy do odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, jeżeli żądanie zostało wniesione po upływie roku od jej doręczenia. Doręczenie decyzji Izby Skarbowej w S. nastąpiło w dniu 4 lipca 1996 r., zaś żądanie stwierdzenia nieważności zostało zawarte we wniosku z 15 września 1998 r.