Wyrok NSA z dnia 24 lutego 2006 r., sygn. II FSK 403/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędziowie NSA Edyta Anyżewska (sprawozdawca), Marian Jaździński, Protokolant Agnieszka Maszewska, po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2006 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej "T." spółki z o.o. z siedzibą w J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 26 października 2004 r. sygn. akt I SA/Łd 1874/03 w sprawie ze skargi "T." spółki z o.o. z siedzibą w J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia 7 listopada 2003 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2001 r. 1. oddala skargę kasacyjną 2. zasądza od "T." spółki z o.o. z siedzibą w J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. kwotę 3.600 (trzy tysiące sześćset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 26 października 2004 r. I SA/Łd 1874/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę "T." sp. z o.o. w J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2001 r.

W uzasadnieniu orzeczenia podano m.in., iż decyzją z dnia 10 lipca 2003 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. określił Spółce zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2001. Powołane rozstrzygnięcie podjęto w związku z zadeklarowaniem przez Spółkę zobowiązania w zaniżonej wysokości. Stwierdzono, iż spółka w złożonej deklaracji zaniżyła wysokość zobowiązania za ten rok podatkowy zawyżając koszty uzyskania przychodu: 1/ o wydatki poniesione na podstawie umowy zawartej z firmą niemiecką "R." GmbH za przepakowywanie wyrobów zakupionych od podatniczki, 2/ o wydatki poniesione na podstawie umowy z firmą "P." z L. za prowadzenie usług marketingowych wyrobów produkowanych przez podatniczkę oraz 3/ o kwotę udzielonego firmie "B." A.G. z L. skonta w zamian za dokonywanie płatności w określonym terminie.

W wyniku odwołania Spółki od tej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 7 listopada 2003 r. utrzymał ją w mocy. Nie podzielił prezentowanego w odwołaniu stanowiska, iż kwestia własności towaru, przy wykonywaniu usługi przepakowywania nie ma znaczenia. Spółka "R." nie była pośrednikiem sprzedaży towarów, produkowanych przez skarżącą, a kupowała je na własność. Wszystkie dostawy, czego podatniczka nie kwestionuje, dokonywane były na bazie "C." M. Koszty z tytułu przepakowywania nie są porównywalne z kosztami obsługi stoisk w marketach. Te ostatnie dotyczą reklamy, kosztów usług marketingowych, promocyjnych, świadczonych przez te markety, związane też były z reklamacją produktów i ich ekspozycją, obejmowały wynagrodzenie i koszty delegacji służbowych pracownika spółki - specjalisty d.s. obsługi klienta. Organ odwoławczy uznał również za niezasadny zarzut pominięcia dowodów w postaci kalkulacji pakowania regału i pisma firmy "R.", w którym wyrażono zgodę na przepakowywanie transportu w M. Dowody te w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej nie potwierdzają związku poniesionych kosztów przepakowywania z przychodami spółki "T.". Sporządzona kalkulacja nie uzasadnia zaś zawarcia umowy o przepakowywanie. Umowa ta w istocie zobowiązywała podatniczkę do uznania kosztów udziałowców za koszty własne. Jej zawarcie było możliwe z uwagi na powiązania kapitałowe z udziałowcami spółki "T.". To jeden z udziałowców /"R."/ przejął odpowiedzialność za towar dostarczany do drugiego z udziałowców. Sposób pakowania towaru, odpowiadający wymogom niemieckich odbiorców hurtowych jest ściśle związany z funkcjonowaniem spółek "R.", uzyskujących przychody z ich sprzedaży. Ponadto organ odwoławczy zwrócił uwagę, że z całego zebranego materiału dowodowego nie wynika konieczność dokonania przepakowania, fakt wykonania tej usługi oraz jej zakres. Umowa, zawarta między podatniczka a spółką "R." w ocenie organów podatkowych nie może zatem wywołać skutków dla celów podatkowych. Zawarta ona została w celu obejścia prawa podatkowego. Zasadnie zatem w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ kontroli skarbowej odwołał się do art. 65 par. 2 Kc. Zasada wynikająca z powołanego przepisu została też wprowadzona jako norma ogólna w art. 24a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Organy podatkowe mają prawo oceniać, czy dana umowa nie jest sprzeczna z przepisami lub nie stanowi próby obejścia przepisów podatkowych.