Wyrok NSA z dnia 2 listopada 2005 r., sygn. I FSK 233/05

Argumentacja sprowadzająca się do twierdzenia, że sąd administracyjny pierwszej instancji niezasadnie uznał, iż organ administracji publicznej dopuścił się naruszenia przepisów postępowania podatkowego /art. 120 i art. 121 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ i w wyniku tego sąd niezasadnie uchylił zaskarżone decyzje, mogłaby stanowić uzasadnienie zarzutu naruszenia art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, a nie pkt 3 tego paragrafu.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 2 listopada 2005 r. na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 2004 r., III SA 3037/03, w sprawie ze skarg Zakładów Chemicznych "O." Spółka Akcyjna w M. na decyzje Ministra Finansów z dnia 30 września 2003 r., 26 stycznia 2004 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od towarów i usług za lipiec i wrzesień 2000 r. - oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 listopada 2004 r., III SA 3073/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - po rozpatrzeniu skarg Zakładów Chemicznych "O." SA z siedzibą w M. - uchylił dwie decyzje Ministra Finansów /z 30 września 2003 r. i 26 stycznia 2004 r./ w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu wyroku podano, że wymieniona Spółka wystąpiła z żądaniem stwierdzenia nieważności decyzji Izby Skarbowej w G. z 14 sierpnia 2001 r. /utrzymującej w mocy decyzję Urzędu Skarbowego z 30 kwietnia 2001 r. w sprawie podatku od towarów i usług za wrzesień 2000 r./ na podstawie art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, podnosząc, że wbrew stanowisku Urzędu Skarbowego z 29 marca 2001 r. i jego bezspornej wiedzy, organ podatkowy nie uwzględnił tego faktu i wydał decyzję podatkową uprawniającą podatnika do zwrotu podatku VAT w kwocie niższej niż rzeczywiście należna. Decyzją z dnia 25 sierpnia 2003 r. Minister Finansów odmówił stwierdzenia nieważności wymienionej decyzji Izby Skarbowej, a następnie - po rozpatrzeniu odwołania Spółki - decyzją z 26 stycznia 2004 r. utrzymał w mocy swoją decyzję z 25 sierpnia 2003 r. W uzasadnieniu decyzji Minister podkreślił, że rażące naruszenie prawa zachodzi wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność decyzji wymiarowej z przepisami prawa materialnego, a postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności nie może przeradzać się w postępowanie o charakterze merytorycznym. Dalej Minister podniósł, że w trakcie postępowania wymiarowego strona nie kwestionowała sposobu rozliczenia eksportu usług, mimo że 29 marca 2001 r. Urząd Skarbowy wydał jej opinię w sprawie powstawania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług eksportowych; materiał dowodowy, na którego podstawie organy podatkowe dokonały wymiaru podatku VAT za wrzesień 2000 r. nie wskazywał, wbrew twierdzeniom strony, na nieprawidłowości w rozliczeniu podatku z tytułu eksportu usług. W skardze do sądu administracyjnego Spółka podniosła, że art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej może mieć również zastosowanie do decyzji obarczonej wadami proceduralnymi, a skoro decyzja Izby Skarbowej została wydana z naruszeniem podstawowych zasad postępowania podatkowego /art. 121 par. 1 i art. 122 Ordynacji podatkowej/, to decyzja ta rażąco narusza przepis prawa proceduralnego.