Wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2005 r., sygn. FSK 2547/04

Nie ma żadnych powodów aby wobec tych podatników, którzy wykazali zawyżoną kwotę zwrotu różnicy podatku, lecz na skutek prawidłowych - jak się okazało - działań Urzędu Skarbowego tej różnicy nie otrzymali, odstąpić od stosowania art. 27 ust. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Z uwagi na użyte w treści art. 27 ust. 6 ustawy sformułowanie "wykazał kwotę zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego wyższą od kwoty należnej", zastosowanie przewidzianej w tym przepisie sankcji w postaci dodatkowego zobowiązania podatkowego nie było uzależnione od wystąpienia dodatkowego skutku w postaci faktycznego otrzymania wyższej niż należna kwoty zwrotu.

Jeśli zaś chodzi o przepis art. 27 ust. 8 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, to należało go traktować jako uzupełnienie regulacji zawartej w ust. 5 i 6 o te sytuacje, w których podatnik zamiast zobowiązania podatkowego wykazał kwotę zwrotu różnicy podatku lub kwotę zwrotu podatku naliczonego /pkt 1/, względnie w ogóle nie złożył deklaracji podatkowej i nie wpłacił kwoty zobowiązania podatkowego /pkt 2/.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skargi kasacyjnej E. Spółki z o.o. Towarzystwa Handlowo-Inwestycyjnego w O. - obecnie Przedsiębiorstwo Wielobranżowe S. Sp. z o.o. w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 13 maja 2004 r. 1/III SA 3354/02 w sprawie ze skargi E. Spółki z o.o. Towarzystwa Handlowo-Inwestycyjnego w O. na decyzję Izby Skarbowej w O. z dnia z dnia 18 listopada 2002 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiąc wrzesień 2001 r. - oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę Towarzystwa Handlowo-Inwestycyjnego "E." Spółka z oo. w O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 18 listopada 2002 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień 2001 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd, po przedstawieniu uzasadnienia zaskarżonej decyzji i zarzutów skargi wyjaśnił, że w rozpoznawanej sprawie okoliczności faktyczne ustalone przez organy podatkowe nie budziły wątpliwości. Podkreślił, że ustalenia te oparto na prawidłowo zebranym materiale dowodowym, z zachowaniem reguł postępowania określonych w Ordynacji podatkowej, a w szczególności art. 122 i art. 187 tej ustawy. Sporna - jak zaznaczył Sąd - była natomiast ocena prawna ustalonego stanu faktycznego, tj. czy Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT z faktur dotyczących zakupów dokonywanych w okresie od maja 1998 r. do sierpnia 2001 r. oraz z faktury dokumentującej zakup usługi sporządzenia bilansu za 2000 r. we wrześniu 2001 r. oraz czy sprzedaż książek do nauki języka angielskiego mogła być uznana za sprzedaż sezonową dającą podstawę do dokonania zwrotu podatku od towarów i usług na podstawie art. 21 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. W tym kontekście Sąd zauważył, że bezsporne w sprawie było, że w deklaracjach dla podatku od towarów i usług za miesiące od maja 1998 r. do sierpnia 2001 r. Spółka nie wykazywała sprzedaży opodatkowanej, a pierwszą sprzedaż opodatkowaną wykazała we wrześniu 2001 r. Wówczas, w deklaracji VAT-7 za wrzesień 2001 r., wykazała do zwrotu na rachunek bankowy kwotę 20.206 zł., na którą złożyły się: podatek naliczony w kwocie 18.675 zł. nie rozliczony do sierpnia 2001 r. oraz podatek naliczony od zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną z bieżącego miesiąca w kwocie 1.531 zł. Sąd wyjaśnił, że wykonana we wrześniu 2001 r. sprzedaż opodatkowana dotyczyła książek do nauki języka angielskiego i została udokumentowana fakturą VAT (...) z dnia 21 września 2001 r. Podkreślił, że z dokonanych przez organy podatkowe ustaleń wynikało, iż przed wrześniem 2001 r. Spółka nie wykonała żadnej czynności mającej wpływ na złożenie zamówienia na zakup książek i wobec tego zakupy kosztowe, głównie za usługi biura rachunkowego, dokonywane przez nią do sierpnia 2001 r. oraz zakup we wrześniu 2001 r. usługi sporządzenia bilansu za 2000 r., były związane ze sprzedażą zwolnioną, a nie ze sprzedażą opodatkowaną. Sąd - cytując brzmienie art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - zaznaczył, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów lub usług służących do wytworzenia lub odsprzedaży usług zwolnionych od podatku. W jego ocenie słusznie organy podatkowe uznały, że Spółka zawyżyła we wrześniu 2001 r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu o kwotę 19.775 zł. Konsekwencją powyższego było ustalenie, zgodnie z art. 27 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, dodatkowego zobowiązania podatkowego w wysokości odpowiadającej 30 procent kwoty zawyżenia. Za nieuprawniony Sąd uznał zarzut nieprawidłowego zastosowania art. 20 ustawy o podatku od towarów i usług, albowiem - jak zaznaczył - zaskarżona decyzja określała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za wrzesień 2001 r., a zatem organy słusznie zastosowały powołany przepis w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 17 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Rozpatrując kwestię nie uznania sprzedaży książek za sprzedaż sezonową, Sąd wyjaśnił, że sezonowość w rozumieniu art. 21 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług jest związana z działalnością gospodarczą, której wyniki uzależnione są od warunków atmosferycznych bądź innych, odznaczających się określoną regularnością, związaną z prawami przyrody. Ponadto podkreślił, że sprzedaż książek przez Spółkę była jednostkowa, przy czym zamówienie złożyła nauczycielka córki pełnomocnika skarżącej Spółki, za jego pośrednictwem. W konkluzji wywodów Sądu podkreślił, że organy podatkowe wszechstronnie i wnikliwie rozważyły całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonały oceny wszystkich okoliczności faktycznych. Dokonane ustalenia mieściły się w granicach swobodnej oceny dowodów, uzasadnienie rozstrzygnięcia było logiczne i spójne, a zaskarżona decyzja była zgodna z obowiązującymi w dniu jej wydania przepisami prawa materialnego i przepisami postępowania administracyjnego.