Wyrok NSA z dnia 13 września 2005 r., sygn. II FSK 69/05

Zupełność stanu faktycznego nie oznacza, by uwzględniać wszystkie wnioski dowodowe stron postępowania podatkowego. Uwzględnione musza być jedynie te spośród nich, które w świetle zarysowanej przez strony tezy dowodowej, dotyczą dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Natomiast wnioskowanego dowodu nie trzeba przeprowadzać gdy, zgodnie z dyspozycją art. 188 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, okoliczności będące jego przedmiotem wystarczająco zostały stwierdzone innym dowodem.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 13 września 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Katarzyny i Ireneusza L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2004 r. III SA 3196/02 w sprawie ze skargi Katarzyny i Ireneusza L. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 29 października 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r. - oddala skargę kasacyjną; (...).

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 września 2004 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w sprawie III SA 3196/02, oddalił skargę Katarzyny i Ireneusza L. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 29 października 2002 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 rok. Zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Drugiego Urzędu Skarbowego w R. z dnia 5 lipca 2002 r. określającą zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 rok. W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe ustaliły, iż skarżący w 1996 roku prowadzili działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Wytwórczo-Handlowo-Usługowe "K-P" w R. Przedsiębiorstwo to posiadało status zakładu pracy chronionej. Stwierdzono także, iż skarżący w księdze podatkowej za 1996 rok wykazali kwotę 12.000 zł niesłusznie zaliczoną do przychodów z działalności gospodarczej z tytułu amortyzacji samochodu sfinansowanego z PFRON. Organy przyjęły również, iż podatnicy w 1996 roku, ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonali zakupu dwoiny a zakup ten udokumentowali rachunkami, które były wystawiane przez podmioty nieistniejące oraz wprowadzili do podatkowej księgi przychodów i rozchodów rachunki, których wystawcy nie istnieli. Na tej podstawie, w ocenie organów podatkowych brak było podstaw do uznania tych wydatków za koszt uzyskania przychodów. Z uwagi natomiast na brak rzetelnych dowodów zakupu dwoiny dokonano szacunku kosztów związanych z zakupem skóry od firm nieistniejących, za podstawę którego uznano przychód ze sprzedaży rękawic wykazany w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W toku postępowania administracyjnego ustalono także, że skarżący w ramach prowadzonej działalności zakupili budynek w R., w stanie zdewastowanym po hotelu, a następnie dokonali jego adaptacji, której wydatki mogą rekompensować jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne. Organy nie uznały za koszt uzyskania przychodu wartości 350 par rękawic przeznaczonych i zaewidencjonowanych jako koszt reprezentacji i reklamy, gdyż koszty poniesione na ich wytworzenie zostały już zaewidencjonowane pod postacią materiałów, wypłat wynagrodzeń, opłat za energię itp.