Wyrok NSA z dnia 30 marca 2004 r., sygn. FSK 83/04

Stwierdzając, że Podatniczka była uprawniona w świetle przepisów § 37 w związku z § 36 powołanego wyżej rozporządzenia do otrzymywania faktur VAT jako podatnik zarejestrowany i posiadający numer identyfikacji podatkowej, nie korzystała ze zwolnień, o których mowa w art. 14 ust. 1, 5 i 6 ustawy i spełniała warunki przewidziane w ust. 2-5, posiadała poprawną formalnie fakturę VAT, dokonała odliczenia w przewidzianym prawie terminie zaś nabyty lokal służył do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, nie było podstaw do pozbawienia Jej prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup lokalu użytkowego.

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2000 r. Urząd Skarbowy w Żarach po ponownymrozpatrzeniu sprawy (uprzednia decyzja tego organu uchylona została przez Izbę Skarbową w Zielonej Górze) określił Bernadecie S. nadwyżkę podatkunaliczonego nad należnym za kwiecień 1998 r. do zwrotu na rachunek bankowy podatniczki w wysokości 491 zł, zaległość podatkową w podatku od towarów i usług za ten miesiąc w wysokości 20.742 zł i odsetki za zwłokę. W motywach decyzji zakwestionowano odliczenie podatku naliczonego ujętego w fakturze dotyczącej zakupu lokalu użytkowego od Urzędu Miasta w Lubsku, w której jako nabywcę lokalu wskazano Bernadetę S., podczas gdy z aktu notarialnego dotyczącego nabycia tego lokalu wynikało,- że Podatniczka nabyła go na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej z mężem Adamem S. Faktura ta zawiera więc nieprawidłowe dane dotyczące nabywcy lokalu i tym samym wystawiona została niezgodnie z treścią art. 32 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku odtowarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) i § 38 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024). Zdaniem Urzędu Skarbowego podatniczka naruszyła zatem przepis § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a) powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów, bowiem sporna faktura stwierdza czynność, która rzeczywiście nie została dokonana, gdyż lokal został nabyty na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej. Odliczając podatek wynikający z tej faktury naruszono również art. 19 ust. 1 ustawy o podatku VAT ponieważ Podatniczka "nie nabyła nieruchomości sama jako podatnik podatku od towarów i usług, ale wspólnie z niebędącym podatnikiem mężem, Adamem S." Decyzją z dnia 3 listopada 2000 r. Izba Skarbowa w Zielonej Górze utrzymała w mocy powyższą decyzję podzielając argumentację zawartą w decyzji organu podatkowego pierwszej instancji. Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2002 r. Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu oddalił skargę Bernadety S. na decyzjęIzby Skarbowej w Zielonej Górze z dnia 3 listopada 2000 r. Sąd przyjął, że organy podatkowe zasadnie uznały, że faktura VAT dotycząca nabycia lokalu użytkowego nie stwierdza czynności wynikającej z aktu notarialnego, ponieważ w umowie kto inny jest nabywcą, niż to wynika z wystawionej faktury. Zdaniem Sądu faktura była wadliwa pod względem materialnym i nie mogła stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego. Realizacja prawa zawartego w art. 19 ust. 1 ustawy o VAT do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest określona w przepisach powołanego wcześniej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15grudnia 1997 r. Rozporządzenie to przewiduje zaś, że w przypadku gdy wystawiono fakturę stwierdzającą czynność, która nie została dokonana, to faktura taka nie stanowi podstawy do obniżenia podatku należnego. Skoro zatem - w świetle postanowień § 37 w związku z § 36 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. - do otrzymywania faktur uprawnieni są wyłącznie podatnicy zarejestrowani, posiadający numer identyfikacji podatkowej, a przeniesienie własności lokalu użytkowego nastąpiło do wspólnego majątku małżonków S., przy czym podatnikiem VAT była wyłącznie Bernadeta S. to faktura dokumentująca sprzedaż wyłącznie na podatniczkę nie odpowiadała stanowi rzeczywistemu i naruszała w tej części § 36 , 37 i 38 rozporządzenia. Od wskazanego wyroku wniesiona została rewizja nadzwyczajna Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego jednakże na podstawie art. 102 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271) Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 7 stycznia 2004 r. sygn. akt III RN 19/03 umorzył postępowanie. W tej sytuacji pełnomocnik Bernadety S. na podstawie art. 102 § 2 powołanej wyżej ustawy wniósł skargę kasacyjną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2002 r. sygn. akt I SA/Po 3199/00 wnosząc o jego uchylenie w całości. Jako podstawę skargi kasacyjnej wskazano naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, co doprowadziło do jego niewłaściwego zastosowania, a w szczególności naruszenie;